Kαι η αυθαιρεσία συνεχίζεται...Η ανομία έχει εξαπλωθεί σε υπερβολικό βαθμό και όσοι δεν καταλαβαίνουν τις συνέπειες που μπορεί να έχει μια τέτοια πορεία μάλλον πρέπει να κάνει μια ενδοσκόπηση στον ίδιο του τον ευατό και να αναλάβει τις ευθύνες του ή να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Όπως σωστά αναφέρεται "η πορεία από την αρχική ανομία μέχρι την τελική ασυδοσία μοιάζει με την εξάπλωση του καρκίνου. Το κίνημα των τζαμπατζήδων είναι προγενέστερο της κρίσης" (Διονύση Γουσέτη, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) γιατί άλλωστε όλοι μας αν κάτσουμε να το καλοσκεφτούμε αυτήν την ανομία είχαμε σημαία μας και βοηθήσαμε στο να φτάσει η χώρα μας σε αυτό το ιλαρό σημείο. Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα την ανομία την διατυμπανίζουμε αισθανόμενοι ηθικά περήφανοι και την αυθαιρεσία την αποκαλούμε επαναστατικότητα.
Είναι δεδομένο πως όλοι επικαλούνται προσωπικούς λόγους για να αντιδρούν σε οτιδήποτε επηρεάζει τη δική τους τσέπη γιατί εκεί κυρίως είναι το πρόβλημα. Απο το να μάχεσαι όμως για τα δικαιώματά σου μέχρι το σημείο να αντιδράς σπασμωδικά και άνομα έχει μεγάλη απόσταση. Αν θέλουμε να συγκρίνουμε τα όσα ζούμε στην Ελλάδα με τα όσα συμβαίνουν σε άλλες χώρες μπορούμε να πάρουμε το παράδειγμα της Ισπανίας, "που δεν είναι στη δική μας τραγική κατάσταση, κυβέρνηση, εργοδότες και εργαζόμενοι έφτασαν σε ένα συμβιβασμό προκειμένου να ξεφύγουν από την προσφυγή στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και το ΔΝΤ" (Άγγελλος Σταγκος ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ). Προφανώς αυτό συμβαίνει γιατί όλοι αντιλαμβάνονται τις ευθύνες του για την μέχρι τώρα πορεία της χώρας αλλά και γιατί έχουν ένα κοινό σκοπό, τον οποίο για να μπορέσουν να πετύχουν πρέπει να κοιτάξουν το συνολικό συμφέρουν. Ίσως έχουν αντιληφθεί πιο εύκολα από εμάς ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων, αν εξαιρέσουμε κάποιες κατηγορίες πολιτών οι οποίοι δεν επηρεάζονται από κρίσεις και ζουν πάντα στο αφρό, όλοι οι υπόλοιποι αλληλοεξαρτώμαστε και το προσωπικό συμφέρον θα είναι προσωρινό και εύκολα αντιστρέψιμο αν δεν ακολουθείται από μία γενικότερη ευημερία.
Όπως σωστά αναφέρεται η έξοδος από την κρίση συνδέεται απόλυτα με την αποκατάσταση του αξιακού δημοκρατικού συστήματός μας (νομικού και ηθικού) και την κατάργηση κάθε μορφής εξωθεσμικής «ανταλλακτικότητας» του πολιτικού μας συστήματος (Παναγιώτης Παναγιώτου ΕΘΝΟΣ). Είναι δεδομένο ότι η ευθύνη για την κατάσταση της χώρας δεν είναι ισοτιμα μοιρασμένη, αλλά όταν κάποιος εκμεταλλεύται την ανεπάρκεια ή το λάδωμα των ελεγκτικών μηχανισμών για να πετύχει τους σκοπούς του και να κλέψει λίγα αν μπορούσε να είναι σε διαφορετική κοινωνικά θέση θα έκλεβε πολλά. Η ηθική δεν έχει να κάνει μόνο με την ποσότητα και ποιότητα των παρανομιών αλλά και την ίδια την ύπαρξη της παρανομίας.
Έχουμε φτάσει λοιπόν στο σημείο να ποινικολογείται η μη πληρωμή του εισιτηρίου των αστικών συγκονωνιών κάτι που στις υπόλοιπες χώρες θεωρείται δεδομένο. Πολλοί ήδη έχουν βγει και θεωρούν ότι "οι διώξεις είναι προσχηματικές και εκφοβιστικές" (Η ΑΥΓΗ). Σωστά, κάπως έτσι είναι. Το θέμα είναι όμως ότι δε θα έπρεπε να είναι έτσι. Θα έπρεπε ο καθένας μας να είναι σωστός απέναντι στο κράτος και να προσπαθεί να αλλάξει το κράτος από μέσα. Η παρανομία δεν αλλάζει με παρανομία. Δε θεωρώ ότι οι αυξήσεις είναι φυσιολογικές και τα διόδια χαμηλά και σαφώς πρέπει κάτι να κάνουμε ώστε να αντιδράσουμε. Η αντίδραση όμως δε μπορεί να είναι μια γενική άρνηση της πληρωμής των πάντων γιατί όσα χάνονται από τα διόδια ή τα εισιτήρια θα τα πληρώσουμε κάπου αλλού και μαζί θα πληρώσουν και όσοι δε χρησιμοποιούν ούτε τις εθνικές όδούς ούτε τα αστικά.
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι αν νομιμοποιηθεί αυτή η φράση "δεν πληρώνω" θα οδηγηθούμε σε ένα απέραντο χάος. Και το επίσης σημαντικό είναι πως αυτή η ψευτοεπαναστατικότητα λαμβάνει μέρος μόνο σε τομείς του δημοσίου ενώ δε βλέπω κανέναν νεοέλληνα Γκεβάρα να αρνείται να πληρώσει το εισιτήριο του κινηματογράφου, τη βενζίνη, τα εστιατόρια, τις εφημερίδες, τα ιδιωτικά σχολεία, τους ιδιωτικούς γιατρούς...και μη μου πείτε ότι εκεί οι τιμές δεν είναι υπέρογκες. Απλά μας αρέσει να κάνουμε το μάγκα όπου θεωρητικά δεν έχουμε συνέπειες ενώ σε ότι έχει να κάνει με την προσωπική μας ευδαιμονία η επαναστατικότητα μας μπαίνει κάτω από την έξωθεν καλή μαρτυρία μας.
Σαφώς και απαιτείται αντίδραση, αλλά λιγότερο εγωκεντρική. Χρειάζεται αντίδραση πάνω στην ουσία των πραγμάτων αλλά όχι αποθέωση της παραβατικότητας. Αν αρχίσει ο καθένας μας να παραβατεί ενάντια στο κράτος ή στον συνάνθρωπό του όταν θεωρεί πως αδικείται ( άλλωστε ο καθένας αισθάνεται ότι αδικείται από διαφορετικές καταστάσεις οπότε άντε να βγάλεις άκρη) τότε θα οδηγηθούμε σε μια απόλυτη ανομία και οι συνθήκες που βιώνουμε τώρα θα είναι συγκριτικά απείρως καλύτερες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου