ΠAIΔΙΑ ΔΕΜΕΝΑ ΣΤΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ ΤΟΥΣ

Φωτογραφίες παιδιών δεμένα με ιμάντες στα κρεβάτια τους στο Κέντρο Περίθαλψης Παίδων (ΚΕΠΕΠ) Λεχαινών Ηλείας, είδαν χθες το φως της δημοσιότητας. Τις φωτογραφίες και σχετική επιστολή έστειλε σε τοπική ενημερωτική ιστοσελίδα φοιτήτρια από το εξωτερικό που ήταν εθελόντρια στο ΚΕΠΕΠ το 2009.

Το δέσιμο των παιδιών με ιμάντες στα κρεβάτια γίνεται για την ασφάλειά τους, μετά τη γραπτή οδηγία του ψυχιάτρου που συνεργάζεται με το ίδρυμα, υποστήριξε μιλώντας στην «Ελευθεροτυπία» η διοικήτρια του ιδρύματος Αννα Μαζαράκη.

«Πολλοί εργαζόμενοι στο ΚΕΠΕΠ έχουν τη νοοτροπία, όπως και η υπόλοιπη κοινωνία, ότι δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά με διανοητική αναπηρία ως ανθρώπινα όντα. Η δουλειά τους είναι απλά να τα κρατήσουν ζωντανά...», αναφέρει η εθελόντρια.

«Πολλοί "κανονικοί" άνθρωποι δεν θέλουν να καταλάβουν πως αναπηρία δεν σημαίνει ότι κάποιος είναι "φυτό", ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Πολλά από αυτά τα παιδιά στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών είναι σε θέση να κάνουν πράγματα που δεν θα πιστεύετε: ένα αγόρι, το οποίο είναι δεμένο για πολλά χρόνια στο κρεβάτι του, φαίνεται ότι είναι σε θέση να περπατήσει ή να οδηγήσει μια αναπηρική καρέκλα πολύ καλά (ειδικά προς τα έξω από την πόρτα).

Αλλά δεν του επιτρέπεται, καθώς το ίδιο εξακολουθεί να περιμένει (για περίπου δύο χρόνια) εξέταση για την ασθενή καρδιά του. Ενα κορίτσι είναι σε θέση να ζωγραφίσει (παρ' όλο που δεν μπορεί να ελέγξει τα χέρια της πολύ καλά) και αυτό της αρέσει πολύ. Δύο επτάχρονα κορίτσια με αυτιστικό σύνδρομο μπορούν να καθίσουν στο τραπέζι και να φάνε με το κουτάλι, όμως τρέφονται ακόμη μέσα στο κλουβί τους...

Πολλά από τα παιδιά φαίνονται αποκρουστικά, αλλά δεν είναι δικό τους λάθος: κανείς δεν νοιάζεται να τα ντύσει με ρούχα του μεγέθους τους, καθαρά και χωρίς σχισίματα, να κόψει τα μαλλιά τους στην ώρα τους, να τα βοηθήσει να πλύνουν τα δόντια τους, να βάλουν κάποια ενυδατική λοσιόν στα πόδια και τα χέρια, να κάνουν ντους όταν χρειάζεται... Το νοσηλευτικό προσωπικό βάζει την υπηρεσιακή στολή του μόνο όταν έρχεται κάποια επιθεώρηση από το υπ. Υγείας», προσθέτει. (tvxs.gr)

Eίναι πολύ συγκινητικά όλα αυτά που γράφει η εθελόντρια και σε πολλά από αυτά έχει απόλυτο δίκιο. Είναι μια πραγματικότητα ότι σε πολλά ιδρύματα οι χρόνιες παθογένειες του συστήματος υγείας και η αδιαφορία διοικήσεων και υπαλλήλων έχει οδηγήσει σε συνθήκες εξαθλίωσης και περιθωριοποίησης τους τρόφιμους ακόμη και στις περιπτώσεις που υπάρχει το καλύτερο των προθέσεων από τους νοσηλευτές. Είναι αλήθεια ότι το προσωπικό δεν επαρκεί και σε χρόνιες κλήσεις για πρόσληψη το κεντρικό κράτος κωφεύει. Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές οι χώροι στους οποίους μένουν αυτοί οι άνθρωποι είναι το λιγότερο απαράδεκτοι χωρίς καθόλου υποδομή. Είναι δεδεμένο ότι η έλλειψη προσωπικού και η αδιαφορία των υπολοίπων μας οι οποίοι θα μπορούσαμε εθελοντικά να προσφέρουμε πολλα, κάνει την ενασχόληση αυτών των ανθρώπων με ευχάριστες δραστηριότητες πράγμα απίθανο και ουτοπικό. Αντί λοιπόν να ασχοληθούμε με τα κύρια προβλήματα αυτής της υπόθεσης για να δώσουμε απαντήσεις μένουμε και πάλι πίσω από τη δύναμη της εικόνας και μετατρέπουμε το έσχατο σε μέγιστο.

Έχουν μείνει όλοι άναυδοι πίσω από την εικόνα ενός τροφίμου με δεμένα τα χέρια, κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Διότι η τακτική του να είναι κάποιοι τρόφιμοι δεμένοι δεν είναι ούτε απάνθρωπη ούτε αντιεπιστημονική. Υπάρχουν πραγματικά τρόφιμοι οι οποίοι μπορεί να είναι επικίνδυνοι είτε για τους ευατούς τους είτε για τους άλλους και το δέσιμο είναι δυστυχώς ένα αναγκαίο κακό. Αν πάει ο καθένας εθελοντικά σε ένα ίδρυμα και απλά μείνει στην εικόνα μπορεί πολύ γρήγορα να βγάλει συμπεράσματα για απάνθρωπους νοσηλευτές που δένουν τους άμοιρους του τρόφιμους. Αν επαναλάβει όμως την επίσκεψή του θα διαπιστώσει ότι τα τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά διότι πολλές φορές αυτή η πρακτική μπορεί και να σώσει τη ζωή των τρόφιμων. Η αυτοτιμωρία και η σωματική βία στον ίδιο τους τον ευατό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί σε κάποιους από τους τρόφιμους και εκεί δεν έχεις πολλά μέσα στα χέρια σου για να αντιμετωπίσεις ένα σοβαρό αυτοτραυματισμό ή και μια αυτοκτονία ακόμη.

Κάποτε στο ίδρυμα "Αγιος παντελεήμων" υπήρχε ένας τρόφιμος τον οποίο συνάντησα όταν πήγαινα και εγώ εθελοντικά. Ο συγκεκριμένος ήταν μονίμως γυμνός. Και εγώ λοιπόν τις πρώτες φορές έκανα τη σκέψη για αδιαφορία από τους νοσηλευτές. Αν έβγαινε στη φόρα όλοι το ίδιο θα ισχυρίζονταν. Αργότερα όμως κατάλαβα ότι απλά δεν ήθελε ρούχα πάνω του, του τα φορούσαν και σε 5 λεπτά τα έβγαζε και ξανά και ξανά. Υπάρχουν άπειρα προσωπικά παραδείγματα τα οποία επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι όλα δεν είναι όπως φαίνονται.

Ας κοιτάξουμε λοιπόν λίγο την ουσία και τα πραγματικά προβλήματα και ας αφήσουμε στην άκρη και το υποκριτικό ψευτοενδιαφέρον και την προπαγάνδα της εικόνας.

ΑΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Kαι η αυθαιρεσία συνεχίζεται...Η ανομία έχει εξαπλωθεί σε υπερβολικό βαθμό και όσοι δεν καταλαβαίνουν τις συνέπειες που μπορεί να έχει μια τέτοια πορεία μάλλον πρέπει να κάνει μια ενδοσκόπηση στον ίδιο του τον ευατό και να αναλάβει τις ευθύνες του ή να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Όπως σωστά αναφέρεται "η πορεία από την αρχική ανομία μέχρι την τελική ασυδοσία μοιάζει με την εξάπλωση του καρκίνου. Το κίνημα των τζαμπατζήδων είναι προγενέστερο της κρίσης" (Διονύση Γουσέτη, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) γιατί άλλωστε όλοι μας αν κάτσουμε να το καλοσκεφτούμε αυτήν την ανομία είχαμε σημαία μας και βοηθήσαμε στο να φτάσει η χώρα μας σε αυτό το ιλαρό σημείο. Η μόνη διαφορά είναι ότι τώρα την ανομία την διατυμπανίζουμε αισθανόμενοι ηθικά περήφανοι και την αυθαιρεσία την αποκαλούμε επαναστατικότητα.

Είναι δεδομένο πως όλοι επικαλούνται προσωπικούς λόγους για να αντιδρούν σε οτιδήποτε επηρεάζει τη δική τους τσέπη γιατί εκεί κυρίως είναι το πρόβλημα. Απο το να μάχεσαι όμως για τα δικαιώματά σου μέχρι το σημείο να αντιδράς σπασμωδικά και άνομα έχει μεγάλη απόσταση. Αν θέλουμε να συγκρίνουμε τα όσα ζούμε στην Ελλάδα με τα όσα συμβαίνουν σε άλλες χώρες μπορούμε να πάρουμε το παράδειγμα της Ισπανίας, "που δεν είναι στη δική μας τραγική κατάσταση, κυβέρνηση, εργοδότες και εργαζόμενοι έφτασαν σε ένα συμβιβασμό προκειμένου να ξεφύγουν από την προσφυγή στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και το ΔΝΤ" (Άγγελλος Σταγκος ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ). Προφανώς αυτό συμβαίνει γιατί όλοι αντιλαμβάνονται τις ευθύνες του για την μέχρι τώρα πορεία της χώρας αλλά και γιατί έχουν ένα κοινό σκοπό, τον οποίο για να μπορέσουν να πετύχουν πρέπει να κοιτάξουν το συνολικό συμφέρουν. Ίσως έχουν αντιληφθεί πιο εύκολα από εμάς ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων, αν εξαιρέσουμε κάποιες κατηγορίες πολιτών οι οποίοι δεν επηρεάζονται από κρίσεις και ζουν πάντα στο αφρό, όλοι οι υπόλοιποι αλληλοεξαρτώμαστε και το προσωπικό συμφέρον θα είναι προσωρινό και εύκολα αντιστρέψιμο αν δεν ακολουθείται από μία γενικότερη ευημερία.

Όπως σωστά αναφέρεται η έξοδος από την κρίση συνδέεται απόλυτα με την αποκατάσταση του αξιακού δημοκρατικού συστήματός μας (νομικού και ηθικού) και την κατάργηση κάθε μορφής εξωθεσμικής «ανταλλακτικότητας» του πολιτικού μας συστήματος (Παναγιώτης Παναγιώτου ΕΘΝΟΣ). Είναι δεδομένο ότι η ευθύνη για την κατάσταση της χώρας δεν είναι ισοτιμα μοιρασμένη, αλλά όταν κάποιος εκμεταλλεύται την ανεπάρκεια ή το λάδωμα των ελεγκτικών μηχανισμών για να πετύχει τους σκοπούς του και να κλέψει λίγα αν μπορούσε να είναι σε διαφορετική κοινωνικά θέση θα έκλεβε πολλά. Η ηθική δεν έχει να κάνει μόνο με την ποσότητα και ποιότητα των παρανομιών αλλά και την ίδια την ύπαρξη της παρανομίας.

Έχουμε φτάσει λοιπόν στο σημείο να ποινικολογείται η μη πληρωμή του εισιτηρίου των αστικών συγκονωνιών κάτι που στις υπόλοιπες χώρες θεωρείται δεδομένο. Πολλοί ήδη έχουν βγει και θεωρούν ότι "οι διώξεις είναι προσχηματικές και εκφοβιστικές" (Η ΑΥΓΗ). Σωστά, κάπως έτσι είναι. Το θέμα είναι όμως ότι δε θα έπρεπε να είναι έτσι. Θα έπρεπε ο καθένας μας να είναι σωστός απέναντι στο κράτος και να προσπαθεί να αλλάξει το κράτος από μέσα. Η παρανομία δεν αλλάζει με παρανομία. Δε θεωρώ ότι οι αυξήσεις είναι φυσιολογικές και τα διόδια χαμηλά και σαφώς πρέπει κάτι να κάνουμε ώστε να αντιδράσουμε. Η αντίδραση όμως δε μπορεί να είναι μια γενική άρνηση της πληρωμής των πάντων γιατί όσα χάνονται από τα διόδια ή τα εισιτήρια θα τα πληρώσουμε κάπου αλλού και μαζί θα πληρώσουν και όσοι δε χρησιμοποιούν ούτε τις εθνικές όδούς ούτε τα αστικά.

Το σημαντικότερο όλων είναι ότι αν νομιμοποιηθεί αυτή η φράση "δεν πληρώνω" θα οδηγηθούμε σε ένα απέραντο χάος. Και το επίσης σημαντικό είναι πως αυτή η ψευτοεπαναστατικότητα λαμβάνει μέρος μόνο σε τομείς του δημοσίου ενώ δε βλέπω κανέναν νεοέλληνα Γκεβάρα να αρνείται να πληρώσει το εισιτήριο του κινηματογράφου, τη βενζίνη, τα εστιατόρια, τις εφημερίδες, τα ιδιωτικά σχολεία, τους ιδιωτικούς γιατρούς...και μη μου πείτε ότι εκεί οι τιμές δεν είναι υπέρογκες. Απλά μας αρέσει να κάνουμε το μάγκα όπου θεωρητικά δεν έχουμε συνέπειες ενώ σε ότι έχει να κάνει με την προσωπική μας ευδαιμονία η επαναστατικότητα μας μπαίνει κάτω από την έξωθεν καλή μαρτυρία μας.

Σαφώς και απαιτείται αντίδραση, αλλά λιγότερο εγωκεντρική. Χρειάζεται αντίδραση πάνω στην ουσία των πραγμάτων αλλά όχι αποθέωση της παραβατικότητας. Αν αρχίσει ο καθένας μας να παραβατεί ενάντια στο κράτος ή στον συνάνθρωπό του όταν θεωρεί πως αδικείται ( άλλωστε ο καθένας αισθάνεται ότι αδικείται από διαφορετικές καταστάσεις οπότε άντε να βγάλεις άκρη) τότε θα οδηγηθούμε σε μια απόλυτη ανομία και οι συνθήκες που βιώνουμε τώρα θα είναι συγκριτικά απείρως καλύτερες.