ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ?

Ξαφνικά σε ολόκληρη την Ελλάδα εμφανίστηκε ένας απέραντος αριθμός επαναστατών αποφασισμένων να τινάξουν το status quo στο αέρα. Γεμίζουν τους δρόμους, υψώνουν φωνή, σφίγγουν τις γροθιές. Είναι έτοιμοι να αλλαξουν την πορεία της χώρας, να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους γιατί μόνο αυτοί δεν αλλοίωσαν τη φυσιογνωμία αυτής της χώρας.

Και αναρωτιέμαι...τόσα χρόνια όταν όλοι μας βρίζαμε καταστάσεις και συμπεριφορές σε ποιους αναφερόμασταν; Δε μιλούσαμε για τις νοοτροπίες των απλών πολιτών, των ανθρώπων της διπλανής πόρτας οι οποίες έδειχναν απάθεια και αδιαφορία προς τα κοινά και μια έλλειψη μέτρου ως προς την εξυπηρέτηση των προσωπικών συμφερόντων του καθένα;

Τώρα προφανώς έχει θιχτεί η προσωπική ζωη όλων μας σε σημείο που να πρέπει να αφήσουμε άδειο για καποια σαββατοκύριακα το παράνομο εξοχικό μας, να κατέβουμε στο κέντρο κάθε πόλης και να παρκάρουμε όπου βρούμε θέση αλλά κοντά στην πλατεία, να δηλώνουμε στους συνεπαναστάτες πόσο σκληρά δουλεύουμε ειδικά αν είμαστε στο δημόσιο τομέα, να υψώσουμε το χερι δείχνοντας το καινούργιο μας ρολόι που αγοράστηκε με όσα γλιτώσαμε με δόλιο τρόπο από την εφορία και να δηλώσουμε ότι η ευθύνη είναι μόνο των άλλων, πάντα των άλλων.

Είμαι υπέρ των συγκεντρώσεων και υπάρχει εκεί μέσα κόσμος που πάντα πεινούσε και πάντα φώναζε, που πάντα ήταν εκτός συστήματος, που έχανε άδικα ευκαιρίες να δουλέψει, να αποκτήσει ένα σπίτι, να κάνει κάποιες οικονομίες επειδή ο διπλανός του στην διαδήλωση είχε ένα γνωστο στην κατάλληλη θεση.

Δε μπορούμε λοιπόν τους δύο αυτούς αγωνιστές να τους θεωρούμε ίδιους. Και για αυτό περιμένω κάποιους από αυτούς να βγουν στα μεγάφωνα και να πουν ειλικρινά ότι και εκείνοι έφαγαν αναλογικά με το τι μπορούσαν να φάνε. Η κλοπή είναι αμαρτια είτε κλέψεις λίγα είτε πολλά. Απλά η ποινή είναι διαφορετική. Το θέμα είναι αν μπορείς να αντισταθεις στην κλοπή όταν τα λάφυρα είναι μπροστά σου.

Επαναστάτες χαμένοι στην ευνομούμενη μας καθημερινότητα, ας αναλογιστούμε όλοι μας και τις δικές ευθύνες. Λιγότερες ναι...ανύπαρκτες όχι. Η αποδοχή και των δικών μας λαθών μπορεί να φέρει την πραγματική επανάσταση.

ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΒΓΗΚΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΒΑΣΗ ΟΣΩΝ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΔΙΟΣΥΓΚΡΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ θεωρώ πως ήταν απίστευτο το πόσο πολύ αργήσαμε σαν πολίτες να κατέβουμε στους δρόμους. Γιατί γενικά μας αρέσει να διαμαρτυρόμαστε, να μαζευόμαστε, να κλείνουμε δρόμους. Η καθυστέρηση λοιπόν θεωρώ πως οφειλόταν από τη μια μεριά στο ότι δεν καταλάβαμε πόσο πολύ ο καθένας κοιτάει μόνο τον ευατό του και από την άλλη στο ότι πολλοί από εμάς έχουμε ενοχές μέσα μας για τη συμπεριφορά μας όλα αυτά τα χρόνια και τις δικές μας ευθύνες. Τώρα επειδή έγινε της μόδας και επειδή θίχτηκε το ελληνικό μας dna ήρθε η καταλληλη στιγμη και χτές βγήκε μεγάλη μερίδα κόσμου στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί για τα μέτρα της κυβέρνησης ...και καλά έκανε.

Επειδή όμως η κριση είναι και συνειδησιακή και κυρίως στην ελλάδα ηθική με αυτόν τον τρόπο αντίστασης ούτε θα αλλάξει κάτι αλλά και να μπορούσαμε να σβήσουμε τα πάντα πάλι τα ίδια λάθη θα επαναλαμβάναμε.

ΠΟΛΥ ΕΝΤΟΝΑ ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΧΤΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ...Αλλά εντυπωσιακό ότι ακούστηκαν από άτομα με παράνομα σπίτια, από αυτούς που γλύψαν τους πολιτικούς για να μπουν στο δημόσιο, από αυτούς που καταστρέφουν καθημερινά την πόλη, από αυτούς που πληρώνονται και κάθονται, από αυτούς που δε σέβονται τους συνανθρώπους τους, από αυτούς που δεν πληρώνουν εφορία, από αυτούς που ανατροφή παιδιών νομίζουν ότι είναι ένα δώρο playstation, από αυτούς, από αυτούς...δε θέλω να αδικήσω την αντίδραση αλλά επειδή τόσο καιρό τώρα με την κρίση οι νοοτροπίες δεν είδα να αλλάζουν μάλλον όλο αυτό είναι μια μόδα και όλοι μέσα μας παραμένουμε σε ΥΦΕΣΗ!

Θα μπορέσει να αλλάξει κάτι μόνο αν τα παιδιά αντιδράσουν μέσα στο σπίτι τους, ζητήσουν δικαιοσύνη, παιδεία, ενδιαφέρον, προσοχή, τιμιότητα από τους γονείς τους, ή αν οι μεγαλύτεροι κάνουν μια βαθειά αυτοκριτική αφαιρέσουν τα κύτταρα του εγκεφαλου τους που τρέφονται με σκέψεις πλουτισμού και εγωισμου και τότε απαλλαγμένοι όλοι απο τα βαρίδια του παρελθόντος κάνουμε μια επένδυση στο ηθικό μας μέλλον και οδηγήσουμε πρώτα το προσωπικό μας εγώ και μετά την κοινωνία σε ΑΝΑΠΤΥΞΗ.