Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους κάποιος χρησιμοποιεί το facebook. Άλλοι γιατί το βρίσκουν σαν έναν ανέξοδο τρόπο επικοινωνίας στηριζόμενο μονάχα σε ενδιαφέρουσες ή αδιάφορες καθημερινές στιγμές, άλλοι γιατί καλύπτουν με αυτόν τον τρόπο ένα προσωπικό κενό επαφής που πιθανά εμφανίζουν με συνανθρώπους τους, άλλοι γιατί συμμετέχουν σε έναν ατελέσφορο αγώνα like-κυνηγητού δημοσιοποιώντας τα πάντα προκειμένου να εισπράξουν την πολυπόθητη ανταμοιβή και άλλοι οι οποίοι πέρα από τα υπόλοιπα με ειλικρίνεια καταθέτουν απόψεις και μπαίνουν σε μια διαδικασία κοινωνικοποίησης και διαδικτυακής ανταλλαγής επιχειρημάτων. Και είναι πολλοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι πρέπει οι προσωπικές απόψεις να μην εκφράζονται με τέτοιο τρόπο δημόσια γιατί καταγράφονται επιμελώς, αλλά προσωπικά μιλώντας αυτός είναι ο λόγος που θέλω κατά καιρούς να εκφράσω δημόσια την άποψή μου, επειδή θέλω να καταγραφεί από όποιον κατασκοπεύει πίσω από μηχανήματα παρακολούθησης (sic) και να έχει το φάκελό μου οποτεδήποτε χρειαστεί ολοκληρωμένο, ώστε να είμαι και εγώ ικανός να τον κατηγορήσω για στέρηση προσωπικών ελευθεριών.
Μεγάλος ο πρόλογος αλλά απαραίτητος σε σχέση με όσα ακολουθήσουν.
Προσωπικά και θα αναφερθώ στο θέμα που προέκυψε τις τελευταίες ημέρες, θεωρώ πως νόμιμες και νομικές διασφαλίσεις θα έπρεπε να έχουν δοθεί εδώ και πολύ καιρό στα ομόφυλα άτομα που συμβιώνουν, ώστε να διαθέτουν κάθε δικαίωμα που διαθέτουμε και οι υπόλοιποι σε σχέση με μια προσωπική τους επιλογή την οποία έχουν κάθε δικαίωμα να ακολουθήσουν. Ο καθένας από τους υπόλοιπους θεσμούς που αποτελούν αυτήν την πολιτεία έχει το δικαίωμα να εκφράζει την άποψή του, αλλά η κυβέρνηση είναι αυτή που νομοθετεί και σε αυτό της το δικαίωμα δε χωρούν παραβιάσεις.
Το μεγάλο ερώτημα βέβαια δεν είναι η νομική στήριξη που απέκτησαν έστω και με καθυστέρηση τα ομόφυλα ζευγάρια, αλλά το επόμενο βήμα αυτής της πορείας προοδευτικότητας (επίσης sic) το οποίο είναι το δικαίωμα τους να μεγαλώσουν ένα παιδί μέσα σε ένα τέτοιο οικογενειακό πλαίσιο. Και αυτό είναι ένα θέμα πολύπλοκο με πολλά παρακλάδια, ένα θέμα με το οποίο όποιος ασχοληθεί θα πρέπει να το κάνει σεβόμενος ρητά όλες τις πτυχές στις οποίες θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις η απόφασή του και κυρίως χωρίς προσωπικούς εγωισμούς και ιδεολογικές παρωπίδες. Προσωπικά δεν έχω έτοιμη απάντηση αλλά θεωρώ δεδομένο πως μια θετική απόφαση σε αυτό το ερώτημα ίσως και να αποτελεί το μεγαλύτερο κοινωνικό πείραμα που θα έχει συμβεί ποτέ με αποτελέσματα και συνέπειες τις οποίες κανένας δε μπορεί να γνωρίζει. Αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να με κατατάξει στους αρνητικούς της προοπτικής υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλους γονείς, αλλά είναι ένας προβληματισμός που καταθέτω χωρίς να στερούμαι αυτού του δικαιώματος.
Κλείνοντας, στην τελευταία αυτή παράγραφο θα ήθελα να επισημάνω ότι στη φυσικοθεραπεία πολύ συχνά χρησιμοποιούμε τις έννοιες φυσιολογική και τυπική ανάπτυξη, φυσιολογική κίνηση ή κινητική απόκλιση. Και αυτό γίνεται μέσα στα πλαίσια των ίδιων των ορισμών των λέξεων χωρίς όμως σε καμία περίπτωση αυτό να σημαίνει ότι είμαστε αναπηροφοβικοί και εχθρικοί απέναντι στα άτομα με αναπηρία. Η παραδοχή μιας απόκλισης δε σε κάνει αυτόματα εχθρό της. Εκτός αν προσωπικά μέσα του ο κάθε χαρακτηριζόμενος αναζητά υπαρκτούς και ανύπαρκτους εχθρούς για να δώσει ακόμη μεγαλύτερη έμφαση στον αγώνα του.
