ΠΡΟΣΔΟΚΙΜΟ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Αφορμή του ακόλουθου κειμένου η έννοια του προσδόκιμου επιβίωσης. Σκληρή η ερμηνεία, κυνική, άνιση και απάνθρωπη για κάποιους η χρήση του. Πίσω από τις δύο αυτές λέξεις κρύβεται μια αλήθεια που προφανώς δεν είναι κανένας έτοιμος να ανακαλύψει και να συζητήσει. Και δε θα μπω καν στον κόπο να αναφερθώ στις ευθύνες των γιατρών, οι οποίοι είτε από έλλειψη γνώσης ως προς τον τρόπο με τον οποίο λέγεται η αλήθεια στον ασθενή, είτε εξαιτίας οικονομικών συμφερόντων, δε μπαίνουν στην ουσία του διαχωρισμού εννοιών όπως ίαση και αξιοπρεπής θάνατος. Θα αναφερθώ σε όλους τους υπόλοιπους. Σε εμάς που είχαμε και θα έχουμε κάποιον δικό μας άνθρωπο ή και τους ίδιους μας τους εαυτούς να παλεύουμε με κάτι ανίατο. Και φτάνουμε στην ουσία του πράγματος προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τι νόημα έχει η χορήγηση αντινεοπλασματικής αγωγής σε έναν ασθενή με καρκίνο τελικού σταδίου. Ποιες ακριβώς είναι οι καταστάσεις τις οποίες ζυγίζουμε πριν παρθούν κάποιες αποφάσεις; H ίαση από τη μια μεριά και μια ελπίδα που δε στηρίζεται πουθενά πέρα από τη δική μας ανικανότητα και άρνηση να δεχτούμε την αλήθεια και ο αξιοπρεπής θάνατος από την άλλη, μια κατάσταση αποδοχής της πραγματικότητας χωρίς εξωραϊσμούς και μια αναγνώριση της έννοιας της παρηγορητικής θεραπείας. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας παρηγορητική φροντίδα είναι μια προσέγγιση ‘that improves the quality of life of patients and their families facing the problem associated with life-threatening illness, through the prevention and relief of suffering by means of early identification and impeccable assessment and treatment of pain and other problems, physical, psychosocial and spiritual’. Αναφέρετε επομένως στην ποιότητα της ζωής σε κάθε επίπεδο, αναφέρεται στην αξία και ποιότητα των τελευταίων στιγμών, αναφέρεται στην ποιότητα του θανάτου. Καταστάσεις οι οποίες φυσικά και δε συνάδουν με τη χημειοθεραπεία η οποία ακολουθείται από μια ποικιλία βασανιστικών συμπτωμάτων, σε ένα περιβάλλον στερημένο από αγάπη όπως το νοσοκομείο. Και φυσικά δεν προσπαθώ να αναχαιτίσω τη σημασία των επιθετικών θεραπευτικών μεθόδων στην αντιμετώπιση του καρκίνου, αλλά σε αυτό το κείμενο αναφερόμαστε στο τελικό στάδιο. Αναφερόμαστε στο σημείο όπου ένα τραγούδι μαζί με τον αγαπημένο μας ετοιμοθάνατο άνθρωπο, έχει μεγαλύτερη αξία από μια μαγνητική η οποία θα μας δείξει πόσο ακριβώς έχει εξαπλωθεί η νόσος. Ένα Σαββατοκύριακο χωρίς πόνο στο σπίτι έχει μεγαλύτερη σημασία από ένα 6ωρο αναμονής για χημειοθεραπεία στον νοσοκομείο. Ένα αγαπημένο φαγητό έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από λήψη αντιεμετικών για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες μιας ανώφελής θεραπείας μέχρι την τελευταία στιγμή. Ποτέ δε θα ξεχάσω τα λόγια μιας σπάνιας γυναίκας, η οποία μέρες πριν πεθάνει μου είχε εκμυστηρευτεί πως ‘πραγματικά δε θεωρώ ότι βασανίστηκα τόσο από τον καρκίνο όσο βασανίστηκα από την υποτιθέμενη θεραπεία του’. Και αναρωτιέμαι μήπως αυτές οι προσπάθειες θεραπείας μέχρι τέλους και μη αποδοχής των πραγματικών γεγονότων δεν έχει να κάνει τόσο με τους ασθενείς αλλά με εμάς τους ίδιους. Μήπως εμείς είμαστε αυτοί οι οποίοι δε θέλουμε να αποδεχτούμε την αλήθεια και τραβολογάμε στην κυριολεξία τους ανθρώπους μας για να καλύψουμε τη δική μας ανασφάλεια. Μήπως εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε τα γεγονότα και συμπαρασύρουμε σε μια ανώφελη και βασανιστική πορεία αυτούς που αγαπάμε, και οι οποίοι καρτερικά αν και γνωρίζουν την αλήθεια ανταποκρίνονται θετικά στο κάλεσμα μας ίσως σαν τελευταίο χατίρι. Αν όμως αυτή τους η ανταπόκρισή κρύβει περισσότερο πόνο, τελικά ποιος ενδιαφέρεται για τον άλλο και ποιος άθελα και ασυνείδητα ενδιαφέρεται για την προσωπική του καλύτερη προσαρμογή;    

ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

Είμαι ιδιαίτερα προβληματισμένος με τα περιστατικά βίας που συμβαίνουν καθημερινά στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Και είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι είναι καθαρά ένα φαινόμενο αθλητικού φανατισμού, χωρίς να αναγνωρίζει τις κοινωνικές ανισότητες και την εθνικιστική ιδεολογία που κρύβουν πίσω τους τέτοιες συμπεριφορές. 

Μηνύματα πολιτικού ρεβανσισμού και άκρατου επεκτατισμού θα έπρεπε να κάνουν τους πάντες ιδιαίτερα ανήσυχους, για την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα στην ήπειρό μας, από την οποία ας μη το ξεχνάμε είχαν ξεκινήσει και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι.

Και μπορεί να μιλάμε για σχετικά μικρές ομάδες ανθρώπων, όμως είναι δεδομένο πως κάθε επανάσταση και κάθε συμφορά από μικρές ομάδες ξεκινάει. Και το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του χίτλερ μια μικρή μειονότητα ήταν την οποία όλοι περιγελούσαν. Ποιος θα το έλεγε πριν από κάποια χρόνια και θα γινόταν πιστευτό πως η χρυσαυγή θα γινόταν κάποια στιγμή τρίτο κόμμα στην πατρίδα της δημοκρατίας. 

Οι κοινωνικές αντιθέσεις, οι ταξικές διαφορές, η πολιτική και οικονομική εκδούλευση και άλλες αντίστοιχες ασυμμετρίες τρέφουν συμπεριφορές μίσους. Και αν σκεφτούμε πως στα επεισόδια συμμετείχαν άτομα από τη Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, χώρες πρότυπα ευρωπαϊκής ηθικής και ονειρώξεων επαγγελματικής αποκατάστασης τότε ακόμη περισσότερο έχει αξία να σκεφτούμε πόσο καταπίεση υπάρχει εσωτερικά σε αυτές τις χώρες για να εκτονώνεται με αυτόν τον τρόπο μια μειοψηφία της. 

Και όλα αυτά σε αντιδιαστολή με εμάς, οι οποίοι μονίμως κατηγορούμε τη νοοτροπίας μας στα αρνητικά χαρακτηριστικά τα οποία θα έπρεπε και μπορούμε να αλλάξουμε και θεωρούμε ήσσονος σημασίας και δεδομένες συμπεριφορές αυτές στις οποίες θα έπρεπε να στηρίξουμε τη διαπαιδαγώγηση του νεοέλληνα μακρυά από ατομικισμούς, κάλπικες ιδεολογίες και κουτοπονηριές. 

Φευ!!!       

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Η εικόνα στα σύνορα είναι σαφώς απελπιστική. Ένα πλήθος ανθρώπων, μέσα σε άθλιες συνθήκες να επιχειρούν να κρατηθούν από τις τελευταίες ελπίδες που τους έχουν απομείνει, προκειμένου να πετύχουν το στόχο της μετανάστευσής τους στην κεντρική ευρώπη (η επιλογή να γραφτεί με μικρό αρχικό γράμμα δεν είναι τυχαία). Μετά από ένα ταξίδι σύγχρονη Οδύσσεια να είναι τόσο κοντά και ταυτόχρονα τόσο μακρυά στο επόμενο βήμα τους. Όλα αυτά αποτελούν τη συναισθηματική καταγραφή της κατάστασης η οποία μπορεί να περιγραφεί με ακόμη μελανότερα χρώματα. 

Όταν όμως σταματάει η συναισθηματική φόρτιση πρέπει να προβάλλει η λογική. Και αν η διαδρομή αυτή για μια καλύτερη ζωή, ήταν απολύτως μέσα στα πλαίσια της λογικής όταν πρωτοξεκινούσε αυτό το ταξίδι, η επιμονή της παραμονής σε ένα χώρο χωρίς καμία δυνατότητα προστασίας και φυγής είναι στα όρια της επικινδυνότητας και ανευθυνότητας. Διότι από εδώ και στο εξής για την ταλαιπωρία τόσων ανθρώπων, ηλικιωμένων, αρρώστων, παιδιών, ευθύνη έχουν και οι ίδιοι οι πρόσφυγες όταν τους έχουν προσφερθεί έστω και αυτά τα πρόχειρα καταλύματα με το sick προσωνύμιο hot spot και οι ίδιοι πεισματικά επιλέγουν τις άθλιες συνθήκες. Τα δύο κρούσματα ηπατίτιδας είναι σαφώς η αρχή και οφείλουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους και τα παιδιά τους να αντιληφθούν πως η παραμονή εκεί μόνο κινδύνους εγκυμονεί. 

Τα σύνορα έχουν κλείσει, και πρέπει οι ίδιοι από τη μια μεριά να δώσουν χρόνο σε όσους με αποτυχία έχουν ασχοληθεί με το συγκεκριμένο ζήτημα μήπως αναλάβουν τις ευθύνες τους και αλλάξει κάτι, και από την άλλη να δώσουν χρόνο στους ίδιους τους εαυτούς τους ώστε να συνεχίζουν ζώντες να ελπίζουν. 

Αντιλαμβάνομαι το στόχο τους, τη θέληση τους, την επιδίωξή τους, όμως όταν τα δεδομένα είναι τόσο αρνητικά κάνεις ένα βήμα πίσω και την κατάλληλη στιγμή με συγκεντρωμένες τις δυνάμεις σου ορθοστατείς και επαναπροσδιορίζεις με μεγαλύτερο ρεαλισμό το όνειρό σου, Η στείρα άρνηση να δεις την πραγματικότητα αυτής της χρονικής περιόδου, εκτός ότι σου αφαιρεί επιχειρήματα, πιθανά να πυροδοτήσει καταστάσεις ανεξέλεγκτες οι οποίες όχι μόνο δε προωθούν το στόχο σου αλλά κατεδαφίζουν κάθε πιθανότητα επίτευξης του.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ...!!!

Με αφορμή ένα βίντεο κάποιου συνανθρώπου μας ο οποίος φιλοξένησε 14 πρόσφυγες, και με απόλυτο σεβασμό στα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια του όταν περιέγραφε τη δική του ιστορία, δε μπορώ να μη αναφέρω ότι στο πρόσωπό του βλέπω τη σωτηρία της ανθρωπότητας, ότι στο πρόσωπό του βλέπω τα ιδανικά που έχουν απομείνει πεισματικά αρνούμενα να υποκύψουν στον εγωιστικό όλεθρο που μας περιτριγυρίζει. Στη δική του σκέψη κρύβεται ίσως και καθένας από εμάς ο οποίος θα ήθελε να έχει τη δύναμη και την ευκαιρία να κάνει κάτι ανάλογο. Στα χέρια του κρύβεται η δύναμη όσων είναι έτοιμοι να δώσουν μια μάχη χαμένη πιθανά στην έναρξή της αλλά σίγουρα όχι μοιρολατρικά να μείνουν κρυμμένοι πίσω από την μαζικότητα της απάθειας και πίσω από την φοβική συλλογικότητα του όχλου. Είναι μια επιλογή από αυτές που χαρακτηρίζουν τις εποχές, από αυτές που προσδιορίζουν την ανθρώπινη φύση. 

Όπως και σε άλλες περιπτώσεις βέβαια, είναι εκείνη η προσωπική εμπειρία η οποία σε κάνει ικανό να μπαίνεις στη θέση του άλλου και να αντιλαμβάνεσαι πόσο ρευστά είναι τα πάντα στη ζωή μας και πόσο το ευδαιμονικό τοίχος που προσπαθεί να χτίσει γύρω του ο καθένας μας ουτοπικά μόνο μπορεί να προσδιοριστεί ως μόνιμα ασφαλές. Η δική του πορεία μέσα από τις λάσπες τον έκανε να αντιληφθεί την παγωνιά που αισθάνονται τα πόδια των προσφύγων, ο δικός του πόνος από το περπάτημα χιλιομέτρων τον κάνει ικανό να νοιώσει τον πόνο και των δικών τους σωμάτων. Η ανοιχτή πόρτα του σπιτιού του είναι η ελπίδα στο μέλλον. Και οι σκέψεις γίνονται ακόμη εντονότερες, και το ευχαριστώ μου προς αυτόν τον άνθρωπο γίνεται ακόμη πιο λυτρωτικό, όταν στέκομαι όρθιος κάτω από το ζεστό νερό της ντουζιέρας και συγκρίνω την ομίχλη του δωματίου από την υψηλή  θερμοκρασία, με την ομίχλη στα καταφύγια από την ανυπόφορη υγρασία. 

ΣΥΜΦΩΝΟ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους κάποιος χρησιμοποιεί το facebook. Άλλοι γιατί το βρίσκουν σαν έναν ανέξοδο τρόπο επικοινωνίας στηριζόμενο μονάχα σε ενδιαφέρουσες ή αδιάφορες καθημερινές στιγμές, άλλοι γιατί καλύπτουν με αυτόν τον τρόπο ένα προσωπικό κενό επαφής που πιθανά εμφανίζουν με συνανθρώπους τους, άλλοι γιατί συμμετέχουν σε έναν ατελέσφορο αγώνα like-κυνηγητού δημοσιοποιώντας τα πάντα προκειμένου να εισπράξουν την πολυπόθητη ανταμοιβή και άλλοι οι οποίοι πέρα από τα υπόλοιπα με ειλικρίνεια καταθέτουν απόψεις και μπαίνουν σε μια διαδικασία κοινωνικοποίησης και διαδικτυακής ανταλλαγής επιχειρημάτων. Και είναι πολλοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι πρέπει οι προσωπικές απόψεις να μην εκφράζονται με τέτοιο τρόπο δημόσια γιατί καταγράφονται επιμελώς, αλλά προσωπικά μιλώντας αυτός είναι ο λόγος που θέλω κατά καιρούς να εκφράσω δημόσια την άποψή μου, επειδή θέλω να καταγραφεί από όποιον κατασκοπεύει πίσω από μηχανήματα παρακολούθησης (sic) και να έχει το φάκελό μου οποτεδήποτε χρειαστεί ολοκληρωμένο, ώστε να είμαι και εγώ ικανός να τον κατηγορήσω για στέρηση προσωπικών ελευθεριών. 

Μεγάλος ο πρόλογος αλλά απαραίτητος σε σχέση με όσα ακολουθήσουν. 

Προσωπικά και θα αναφερθώ στο θέμα που προέκυψε τις τελευταίες ημέρες, θεωρώ πως νόμιμες και νομικές διασφαλίσεις θα έπρεπε να έχουν δοθεί εδώ και πολύ καιρό στα ομόφυλα άτομα που συμβιώνουν, ώστε να διαθέτουν κάθε δικαίωμα που διαθέτουμε και οι υπόλοιποι σε σχέση με μια προσωπική τους επιλογή την οποία έχουν κάθε δικαίωμα να ακολουθήσουν. Ο καθένας από τους υπόλοιπους θεσμούς που αποτελούν αυτήν την πολιτεία έχει το δικαίωμα να εκφράζει την άποψή του, αλλά η κυβέρνηση είναι αυτή που νομοθετεί και σε αυτό της το δικαίωμα δε χωρούν παραβιάσεις. 

Το μεγάλο ερώτημα βέβαια δεν είναι η νομική στήριξη που απέκτησαν έστω και με καθυστέρηση τα ομόφυλα ζευγάρια, αλλά το επόμενο βήμα αυτής της πορείας προοδευτικότητας (επίσης sic) το οποίο είναι το δικαίωμα τους να μεγαλώσουν ένα παιδί μέσα σε ένα τέτοιο οικογενειακό πλαίσιο. Και αυτό είναι ένα θέμα πολύπλοκο με πολλά παρακλάδια, ένα θέμα με το οποίο όποιος ασχοληθεί θα πρέπει να το κάνει σεβόμενος ρητά όλες τις πτυχές στις οποίες θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις η απόφασή του και κυρίως χωρίς προσωπικούς εγωισμούς και ιδεολογικές παρωπίδες. Προσωπικά δεν έχω έτοιμη απάντηση αλλά θεωρώ δεδομένο πως μια θετική απόφαση σε αυτό το ερώτημα ίσως και να αποτελεί το μεγαλύτερο κοινωνικό πείραμα που θα έχει συμβεί ποτέ με αποτελέσματα και συνέπειες τις οποίες κανένας δε μπορεί να γνωρίζει. Αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να με κατατάξει στους αρνητικούς της προοπτικής υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλους γονείς, αλλά είναι ένας προβληματισμός που καταθέτω χωρίς να στερούμαι αυτού του δικαιώματος.

Κλείνοντας, στην τελευταία αυτή παράγραφο θα ήθελα να επισημάνω ότι στη φυσικοθεραπεία πολύ συχνά χρησιμοποιούμε τις έννοιες φυσιολογική και τυπική ανάπτυξη, φυσιολογική κίνηση ή κινητική απόκλιση. Και αυτό γίνεται μέσα στα πλαίσια των ίδιων των ορισμών των λέξεων χωρίς όμως σε καμία περίπτωση αυτό να σημαίνει ότι είμαστε αναπηροφοβικοί και εχθρικοί απέναντι στα άτομα με αναπηρία. Η παραδοχή μιας απόκλισης δε σε κάνει αυτόματα εχθρό της. Εκτός αν προσωπικά μέσα του ο κάθε χαρακτηριζόμενος αναζητά υπαρκτούς και ανύπαρκτους εχθρούς για να δώσει ακόμη μεγαλύτερη έμφαση στον αγώνα του.  

ΑΙΛΑΝ ΚΑΙ ΓΚΑΛΙΠ

Σε ότι αναφέρω σε αυτό το κείμενο η αλήθεια είναι ότι θα είμαι λίγο μεταφυσικός. Λίγο επειδή η ηλικία μου δεν είναι τέτοια ώστε να χρησιμοποιώ το αντίστοιχο λεξιλόγιο, μα πολύ περισσότερο εξαιτίας της δυστυχίας μου να βρίσκομαι σε μία υπαρξιακή κατάσταση στην οποία αμφιβάλω αν διαθέτω τη δυνατότητα παραγωγής αντίστοιχων σκέψεων. Η πραγματικότητα μου όμως ωχριά μπροστά σε τέτοιες υπερβάσεις οπότε ας μου δοθεί το ελεύθερο να καταλύσω τους φυσικούς νόμους.

Νοιώθω πιασμένος έτσι όπως είμαι ξαπλωμένος στην παραλία μα η αλήθεια είναι ότι υπομένω ενσυνείδητα, για να ανταμειφτώ συλλογικά για την ατομική μου καρτερικότητα. Κάθε φορά που έπιανα στα χέρια μου τη μεσόγειο αυτό το αίσθημα της αλμυρής ιστορίας και του χαδιού του ατλαντικού ωκεανού πλημμύριζε με όμορφες αισθήσεις το παιδικό μου σώμα. Άλλωστε κάθε εκδρομή στην παραλία ήταν μια ευκαιρία για εμένα να στιγματίσω την άμμο με τις πατούσες μου, να χαράξω στην αμμουδιά πολιτείες ψεύτικες για την πεζότητα των ενηλίκων, να μετασχηματίσω τον δηλητηριασμένο υλικό κόσμο σε άυλο παράδεισο μέσα από την αθώα μου φαντασία. Και στο τέλος αποκαμωμένος, εκστασιασμένος με τη δημιουργικότητα μου, άφηνα ελεύθερα τα όρια του σώματος μου να συμμαχούν και να συγχωνεύονται με την απτικές παρακλήσεις της θάλασσας.  Έκλεινα τα μάτια κάτω από τον καυτό ήλιο και ένοιωθα το νερό, να με ταξιδεύει πίσω στην εποχή της μήτρας, να με περικλείει και να με προστατεύει. Ενώ τώρα είναι ίσως η πρώτη φορά που νοιώθω τα κύματα να σφυρηλατούν τόσο επώδυνα το σώμα μου, να ειρωνεύονται κάθε παιδική μου αντοχή, να αφουγκράζονται τον ακίνητό μου θώρακα που ακόρεστος έχει απομείνει.  

Υπερβατικά νοιώθω ένα παιδικό χέρι να αγγίζει το ακατάδεκτο δικό μου. Υπερβατικά νοιώθω ένα τρεμάμενο χέρι να με χαϊδεύει στο παγωμένο μου μάγουλο. Αισθάνομαι μια εξωτερική ανάσα να επιχειρεί να αναστήσει το εσωτερικό μου τέλος αλλά το τέλος είναι οριστικό. Μα το παιχνίδι δεν πρέπει να έχει τέλος. Και το παιδικό χέρι πρέπει να στραγγίξει ξανά το νερό μέσα στις παλάμες του και να με ποτίσει με το δικό του χαμόγελο. Πρέπει να σχεδιάζει ξανά πάνω στο χώμα με τα ελπιδοφόρα του νύχια και να με ταΐσει με το δικό του ιδρώτα. Και τα παιδικά πόδια πρέπει να ξανά να αφήσουν αποτύπωμα στην αμμουδιά και να με σηκώσουν με τα δικά τους άλματα. Και το παιδικό σώμα πρέπει ξανά να κυλιστεί μέσα στα λασπόνερα και να με αναστήσει με τη δική του αναπνοή.    

Ένα μόνο ζητώ. Να μη γίνω μια εικόνα όμορφη, αγνή και εν τέλει στον κόσμο που ζούμε λησμονημένη. Να μην περιτριγυρίζομαι από όμορφα χρώματα, από ευγενικά πρόσωπα και εύηχα τραγούδια. Θέλω εδώ να μείνω στην παραλία, με τα μούτρα γυρισμένα στον σκληρό κόσμο που με καταδίκασε, να αφεθώ να λιώσω, να αφεθώ στην μυρωδιά του θανάτου που θα αντανακλά καλύτερα την οσμή όλου του κόσμου, να γίνω μέχρι τέλους σύμβολο παρακμής και τραγωδίας,  να σαπίσω οριστικά μήπως τότε κάποιοι αποφασίσουν να κοιτάξουν βαθύτερα, μακροχρόνια, αυτοκριτικά, λυτρωτικά. Να βλέπουν τις συνέπειες των πράξεών τους στο παιδικό μου σώμα, να παρομοιάζουν την εξωτερική μου φθορά με την εσωτερική δική τους. Αφήστε με να σαπίσω μαζί με την κοινωνία. Μη κρύψετε το αποκρουστικό θέαμα στο οποίο μετατρέψατε τα σπινθηροβόλα μάτια μου. Μόνο τότε θα υπάρξει ελπίδα να αναστηθώ πλάι σε μια ανθρωπότητα που θα έχει κοιτάξει τις συνέπειες της δράσης της μέχρι τέλους. Μόνο τότε θα ξαναγεμίσουν οι παραλίες χωρίς ενοχές, με παιδικά σώματα λουσμένα από το φως του ήλιου, με παιδικά χαμόγελα γεμάτα χαρά και παιδικούς θώρακές πλημμυρισμένους με ανάσες.  

ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας τουρίστας, δεν έχει σημασία αν είναι Έλληνας ή αλλοδαπός γιατί η ουσία του πράγματος βρίσκεται αλλού και εν κατακλείδι η συμπεριφορά είναι παρόμοια. Ο συνηθισμένος αυτός τουρίστας (αν αντιληφθείτε στοιχεία του μέσα σας, δε φταίω εγώ που τα αναφέρω αλλά εσείς που θα τα αναγνωρίσετε) απηυδισμένος από το τσιμέντο της πόλης και από το καθημερινό καυσαέριο στους πνεύμονές του, αποφάσισε να πάει διακοπές σε ένα περιβάλλον φυσικό, σε ένα περιβάλλον αμόλυντο, να του θυμίζει νοσταλγικά έναν πλανήτη όπως δεν τον γνωρίσαμε, να νοιώσει ξανά και ο ίδιος μέρος και τμήμα της φύσης. Αναπόσπαστο στοιχείο της θάλασσας και της άμμου, κομμάτι του δέντρου και του χώματος. Να αφήσει πίσω του καθετί κατασκευασμένο και να αφεθεί στην ομορφιά της απλότητας, στη μυρωδιά του πεύκου και στην αντίθεση του πράσινου της στεριάς με το γαλάζιο της θάλασσας. Και τα στοιχεία της φύσης τον υποδέχτηκαν, τον καλωσόρισαν, το δέχτηκαν ξανά ουσιαστικά στις ρίζες του, στην ύλη από την οποία είναι φτιαγμένος, στο προγονικό του σπίτι. Αλλά η φύση είχε ξεχάσει πως πλέον το παιδί της είχε μετασχηματιστεί σε κάτι εγωιστικό, ατομικιστικό, αλλοτριωμένο, ανόητο και χωρίς υπέρβαση αδιάφορο για το ίδιο τον οίκο στον οποίο φιλοξενείται. Γιατί ο καθένας μας σε αυτόν τον πλανήτη φιλοξενούμενος είναι, με διάρκεια ενοικίασης αντίστοιχη με της ζωής μας. Ο πλανήτης υπήρξε πριν από εμάς και θα υπάρξει και αργότερα. Αλλά δυστυχώς η ανθρώπινη μαλακία ξεπερνάει κατά πολύ το μεγαλείο του περιβάλλοντος και κάποτε θα τιμωρηθούμε για αυτό και θα είναι ότι ακριβώς θα μας αξίζει.

Οι φωτογραφίες είναι από το πρώτο πόδι Χαλκιδικής, εκεί που αμέριμνοι, νηφάλιοι και γεμάτοι ραστώνη κατασκηνωτές αποφασίζουν να τροποποιήσουν λιγάκι την αισθητική της φύσης και να προσθέσουν πινελιές αντίστοιχες με τα μούτρα τους.

   

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΑΠΛΟΤΗΤΑΣ

Έτυχε προχτές το απόγευμα να βρίσκομαι στα μαζέματα μιας λαϊκής αγοράς. Ξέρετε εκείνη τη στιγμή στην οποία ο δήμος προσπαθεί να συμμαζέψει ότι έχει απομείνει από τα προϊόντα που πάνω στη βιασύνη και την ενεργητικότητα της ημέρας έπεσαν στους δρόμους, τότε που άνθρωποι πεινασμένοι προσπαθούν να περισυλλέξουν κάποια ντομάτα ή ένα ροδάκινο, κάτι που να τρώγεται και το οποίο ξεχασμένο βρίσκεται σε μια καλή σχετικά κατάσταση για να επιτρέψει τη βρώση του, τότε που οι παραγωγοί εξαντλημένοι από την ταλαιπωρία της ημέρας, ιδρωμένοι και αποκαμωμένοι από την ανάγκη τους να πωληθεί το προϊόν, αρχίζουν να διαλύουν τους πάγκους και τις ομπρέλες, να τοποθετούν τα καφάσια στο φορτηγάκι τους και όλα αυτά μέχρι την επόμενη ημέρα όπου θα ξαναστήσουν το μετακινούμενο μαγαζάκι τους.

Αυτό που με εντυπωσίασε, προφανώς γιατί δεν έτυχε ποτέ να το προσέξω και να αφοσιωθώ οπτικά και συλλογιστικά σε μια τέτοια εικόνα ή επειδή δε μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ πως ο κάθε πάγκος δε μεταφέρεται αυτόματα αλλά ακολουθείται μια διαδρομή στην κατασκευή του, ήταν η σειρά, η διαδοχή, η οργάνωση, η λεπτομέρεια, η σωματική δύναμη και η ομορφιά της απλότητας που χαρακτηρίζουν κάτι τόσο καθημερινό μα συνάμα πολύπλοκο για εμένα τον αδαή.

Πως ένα άδειο φορτηγάκι γέμιζε σταδιακά και μεθοδικά, και κάθε κουτί έμπαινε σε μια δική του θέση, κάθε βίδα χαλάρωνε και απελευθέρωνε καδρόνια με συγκεκριμένο τρόπο, το βουρτσάκι με ιδιαίτερο τρόπο σκούπιζε το καραβόπανο και εκείνο τυλίγονταν με μια επιμελώς συντονισμένη κίνηση των δύο χεριών, πως καλυπτόταν κάθε κενό για να μετατραπεί σε μεικτό βάρος στο φορτηγάκι, πως αποσυνδέονταν η ομπρέλα η τόσο ωφέλιμη για να αντέξει κάποιος τόσες ώρες κάτω από την πύρινη ανάσα του ήλιου.

Κάθε συντονισμένη κίνηση από έναν άνθρωπο, όχι αυτιστικά επαναλαμβανόμενη αλλά οργανωτικά λειτουργική, έναν άνθρωπο κουρασμένο σωματικά ο οποίος όμως έβγαζε μια αίσθηση ευθύνης και ικανοποίησης στο πρόσωπό του. Και το κουράγιο και η εσωτερική ενεργητικότητα εκεί, μελετημένες κινήσεις, με κατάλληλο χρονισμό και αλληλοδιαδοχή, σαν χορευτικές φιγούρες που κάποτε είχαν μαθευτεί και τώρα πραγματοποιούνται αυτόματα. 

Μέσα στον κυκεώνα αυτών των προσωπικών σκέψεων ο χρόνος να κυλάει και ο δρόμος να απομένει άδειος, μετά από τούτη την πρωτόγνωρη ιεροτελεστία για μένα, το φορτηγάκι να απομακρύνεται ηχηρά και μία πεσμένη και πατημένη ντομάτα να θυμίζει ότι πριν λίγες ώρες υπήρχε εκεί ζωή, φωνές, πατήματα και μετά, το τέλος, η περισυλλογή και η συλλογή και το ραντεβού της επόμενης φοράς ίσως και στην ίδια γωνιά του δρόμου. 

ΚΑΙ ΤΩΡΑ?

Μάλλον ολοκληρώθηκε η συμφωνία...με κόστος και υποχωρήσεις. Σε οικονομικό και ηθικό επίπεδο. Έγιναν πολλά λάθη. Κάναμε πολλά λάθη. Μα τώρα ήρθε η ώρα εγώ να σε στηρίξω. Επέτρεψες να φτάσουν τα πράγματα στο απροχώρητο. Άφησες να χαθεί κάθε διαπραγματευτικό χαρτί που πιθανά είχαμε. Συμμερίστηκε απόψεις ανθρώπων που έμαθαν να ζουν με θεωρίες, κολακευμένοι από το δικό τους είδωλο, εξολοκλήρου αναξιόπιστοι και αγενείς. 

Τώρα όμως ήρθε η ώρα όσοι πιστεύουμε στο μέλλον της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη να σε στηρίξουμε γιατί ο πραγματικός αγώνας τώρα ξεκινάει. Τώρα που πρέπει να στραφούμε προς τον εαυτό μας και να κάνουμε την αυτοκριτική και τη διόρθωσή μας. Και ο εαυτός μας υποσυνείδητα είναι τις περισσότερες φορές πιο ήπιος κριτής, με αποτέλεσμα να χάνουμε την εύκολη δικαιολογία της προσπάθειας των άλλων να μας καταστρέψουν. 

Πρέπει να αλλάξεις όσα δεν άλλαξαν χρόνια, να αλλάξεις συμπεριφορές, να σβήσεις προνόμια, να κυνηγήσεις Ερινύες, να παλέψεις ενάντια σε κατεστημένα που απομυζούσαν τους χυμούς της χώρας. Και η αλήθεια είναι ότι πολλοί από όσους σε στήριζαν πλέον θα είναι αντίπαλοι σου, εγκλωβισμένοι ακόμη σε ένα ψέμα για δυνατότητα επιλογών, που εσύ ο ίδιος όμως θέριεψες και τώρα θα το βρεις απέναντί σου. 

Πρέπει όλοι οι πολιτικοί που έχουν τη δύναμη και τη θέληση να αλλάξουν την Ελλάδα που μας πληγώνει, να συμπορευθούν με σένα, όχι μέσω δηλώσεων αλλά στην πράξη, μέσω της συμμετοχής τους σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με εσένα πρωθυπουργό. Όλοι πρέπει να σταθούν μπροστά στις ευθύνες τους. Δε χωράνε λαϊκισμοί και μικροκομματικές επιλογές. Πρέπει να διώξεις τα βαρίδια από το κόμμα σου και να κάτσεις με ειλικρίνεια αυτή τη φορά απέναντι σε όσους σε στήριξαν, να ζητήσεις συγνώμη, να εξηγήσεις τι θα σήμαινε η έξοδος από το ευρώ και να ζητήσεις τη συμπαράσταση όλων σε μια νέα προσπάθεια.

Δε θα πάρεις τη πλειοψηφική στήριξη, γιατί οι περισσότεροι σε αυτή τη χώρα έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας, και να θεωρούμε τους εαυτούς μας πληβίους ενώ εκμεταλλευόμαστε με ανειλικρίνεια κάθε θετικό στοιχείο του καπιταλισμού. Έχουμε μάθει να πιστεύουμε ότι μας συμφέρει και να κατακρεουργούμε κάθε διαφορετικά άποψη. Έχουμε μάθει να πιστεύουμε σε θεωρίες συνωμοσίας γιατί γλιτώνουμε τον καταμερισμό ευθυνών και στους εαυτούς μας. Όσοι έχουν λοιπόν το κουράγιο να στηρίξουν ένα τέτοιο πρόγραμμα για να στηριχθούν και τα αδύνατα στρώματα, κάτι που δε θα μπορούσε να γίνει αν πηγαίναμε σε δραχμή, ας ενωθούμε και ς κάνουμε με ταπεινότητα και ειλικρίνεια ότι καλύτερο και περισσότερο μπορούμε.  

O ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΝΙΚΑΝΟΣ

Τις τελευταίες ημέρες συνέβησαν κάποια περιστατικά, που μου αποδεικνύουν το λόγο για τον οποίο το "ναι" είναι αυτό που ελλείψει καλύτερης επιλογής πρέπει να επικρατήσει. Ακούσαμε λοιπόν για διορισμούς συγγενών σε αβανταδόρικες θέσεις, για αυξήσεις μισθών με προσωπικές αποφάσεις, για προσλήψεις στο δημόσιο. Αυτά τα γεγονότα από μόνα τους δε φανερώνουν το χαμηλό επίπεδο ηθικής των κυβερνώντων σε σχέση με την ηθική όσων βρίσκονται στη θέση της αντιπολίτευσης, διότι η μνήμη μας δεν είναι τόσο κοντή και γνωρίζουμε σε ποια χώρα ζούσαμε και τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό που μπορούμε να βγάλουμε σαν συμπέρασμα είναι ότι ο οποιοσδήποτε βρεθεί σε θέση εξουσίας παθαίνει μια εσωτερική μετάλλαξη, λησμονεί τις ηθικές του αρχές και αξίες, αν ποτέ είχε και συμπεριφέρεται με παρόμοιο αναξιοπρεπή και απαράδεκτο τρόπο, σαν να θέλει να συνεχίσει τον "πετυχημένο" δρόμο των προηγούμενων.

Αυτό με εμποδίζει να πιστέψω τη δυνατότητα που έχουν όσοι βρίσκονται στην εξουσία να αλλάξουν τις δομές οι οποίες έχουν φέρει τη χώρα στο σημείο που βρίσκεται τώρα και να προχωρήσουν σε βαθύτερες μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα αλλάξουν τον κράτος και τον τρόπο με τον οποίο οφείλει να συμπεριφέρεται ο πολίτης μέσα σε αυτό. 

Αν λοιπόν συνδέσω τα προηγούμενα με το δημοψήφισμα θα έλεγα ότι και οι δύο πλευρές μας έχουν αποδείξει αν όχι την ανικανότητά τους να προχωρήσουν σε βαθιές τομές, τότε σίγουρα σε μια ανεπάρκειά τους να πάρουν τις κατάλληλες επιλογές την κατάλληλη χρονική στιγμή. Αν όμως σκεφτώ ότι η συνέπεια ενός "ναι" απαιτεί εφαρμογή λιγότερο ριζοσπαστικών και εκσυγχρονιστικών επιλογών από πολιτικούς περισσότερο έμπειρους, ενώ η συνέπεια ενός "όχι" για να μην είναι καταστροφική και στο παρόν και στο μέλλον απαιτεί μεγαλύτερη φαντασία και δημιουργικότητα, αποφασιστικότητα και καινοτομία, καλύτερη οργάνωση και προγραμματισμό από ανθρώπους οι οποίοι μέχρι τώρα χαρακτηρίζονται εύκολα ως ερασιτέχνες, τότε είναι δεδομένος ο δρόμος μπροστά μου για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο επίπεδο στο οποίο όλοι θα επιθυμούσαμε, έστω και αν αυτό οφείλεται στις λιγότερες απαιτήσεις που έχει το "ναι".

Αν υπήρχαν στην εξουσία άνθρωποι οι οποίοι θα μου είχαν αποδείξει την αξία τους, τότε όλα ίσως να ήταν διαφορετικά. 

   

Η ΕΥΡΩΠΗ Κ Ο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΜΑΣ ΕΓΩΙΣΜΟΣ

Είναι πέρα από κάθε λογική να πιστεύει κάποιος ότι η Ευρώπη και οι θεσμοί λειτουργίας της είναι στο επίπεδο που οραματίστηκαν όσοι εξαρχής είχαν σαν ιδέα μια ενωμένη ήπειρο. Μια ενωμένη ήπειρο που θα μπορούσε σε ένα πλαίσιο ειρήνης και συνεργατικότητας να ενοποιηθεί οικονομικά και γεωγραφικά ώστε να αντιμετωπίσει παλαιότερες διχαστικές πολιτικές.

Είναι ταυτόχρονα αστεία η λογική της απόλυτης ισότητας όταν τα μέλη μιας ομάδας δεν προσφέρουν με τον ίδιο τρόπο στην πρόοδο και την ευημερία της.

Είναι δεδομένο ότι την Ευρώπη την καθοδηγούν νοοτροπίες απολύτως καπιταλιστικές μακρυά πολλές φορές από αντιλήψεις όπως καταμερισμός του πλούτου και απόλυτη ισονομία και δικαιοσύνη. Υπάρχουν οι αγορές, υπάρχουν τα ιδιαίτερα συμφέροντα κάθε χώρας, συνθήκες οι οποίες επηρεάζουν το πλαίσιο της ευρύτερης ακολουθούμενης πολιτικής. 

Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι υπάρχει μια καλύτερη επιλογή από το να προσπαθήσεις να αλλάξεις αυτή την Ευρώπη και όχι να φύγεις από αυτήν. Ακολουθώντας ανεμόμυλους και χίμαιρες, ακολουθώντας θεωρίες συνωμοσίας οι οποίες σε καλούν να πιστέψεις ότι υπάρχουν και αλλού σύμμαχοι έτοιμοι να σου προσφέρουν ότι επιθυμήσεις επειδή σου χρωστάν την ιδέα της πλατωνικής σπηλιάς ή τη μαιευτική μέθοδο του Σωκράτη. Γιατί αυτή τη στιγμή δεν παράγεις τίποτε άλλο πέρα από επιστήμονες μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα και αυτό ταλαιπωρημένο.

Ζήσαμε σε μια ουτοπία για πολλά χρόνια, εκμεταλλευτήκαμε το καπιταλιστικό σύστημα για δεκαετίες ζώντας με δανεικά και τώρα που ήρθε ο λογαριασμός αποφασίσαμε ότι ήταν ακριβές οι τιμές του καταλόγου, ότι δε μας αρέσει το προσωπικό, ότι η διακόσμηση του εστιατορίου είναι παλιομοδίτικη, 

Κάθε χώρα έχει ανάγκη δανεισμού για να ζήσει και να επιβιώσει. Κάθε δανεισμός έχει κάποιες υποχρεώσεις, και εμείς εδώ και 4 χρόνια λαμβάνουμε δανεικά με απίστευτα χαμηλά επιτόκια απλά και μόνο επειδή είμαστε μέλη αυτής της κοινότητας. Σαφώς και ο κόσμος πεινάει, μεγάλο ποσοστό είναι άνεργοι, οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό, πολλές όμως από αυτές τις συνέπειες έχουν τη ρίζα τους στο ότι πολλοί μάθαμε να ζούμε παράγοντας τίποτα και ξοδεύοντας πολλά. Ασυμμετρία και ασυνέπεια σε κάθε μας βήμα.

Οι συνέπειες όμως μιας κρίσης πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσα σε ένα πλαίσιο ασφάλειας αφού βέβαια και απαραίτητα γίνει πρώτα μια αυτοκριτική η οποία ποτέ δεν έγινε. Γιατί είναι πολύ πιο βολικό από όλους μας να κατηγορούμε τον κάτοικο της Ευρώπης για ότι μας συμβαίνει παρά να στραφούμε ενάντια στις δικές μας πολιτικές. Γιατί και η αποδοχή της χρήσης μέσου για να πάρεις μια θέση στο δημόσιο, η στάθμευση πάνω σε αναπηρική ράμπα, η καταστροφή μιας σοδειάς για να πάρεις αποζημιώσεις, η σπατάλη στις καθημερινές ανάγκες είναι πολιτικές πράξεις οι οποίες επηρεάζουν και τη μακροοικονομία. 

Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει, και θα αλλάξει αν ενωθούν διάφορες δυνάμεις με την ίδια πολιτική λογική. Αλλά δε γίνεται να αλλάξει από μια χώρα χωρίς καμιά δυνατότητα αυτόνομης επιβίωσης, απλά και μόνο επειδή κάποιοι θέλουν να συμμετάσχουν σε ένα πείραμα πτώσης του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο όλοι κατακεραυνώνουμε αλλά ταυτόχρονα αδιαφορούμε για το δεδομένο πως όπως και κάθε άλλο πολιτικό σύστημα έχει και τα μειονεκτήματα του. 

Το γεγονός ότι ακόμη και από ένα πολιτικό σύστημα, μια Ευρωπαϊκή ένωση, μια ασκούμενη πολιτική θέλουμε να λάβουμε μόνο ότι μας συμφέρει και να απαξιώσουμε ότι αντιτίθεται στη δική μας λογική, δείχνει τα επίπεδα του κρατικού και προσωπικού εγωισμού μας τα οποία μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε.!  

ΤΟΠΙΚΟΙ ΒΙΑΣΜΟΙ

Άκουσα χτες μια είδηση, για τον ομαδικό βιασμό μιας τουρίστριας στην Κρήτη από παρέα νεαρών και αναρωτήθηκα μέχρι που θα μπορούσε να φτάσει η δικαιολόγηση των δικών μας εγκλημάτων ή των εγκλημάτων που έπραξαν δικοί μας άνθρωποι.

Μέχρι πιο σημείο δηλαδή θα μπορεί η κοινωνία να μιλάει για παιδιά προερχόμενα από καλές οικογένειες, για παιδιά που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν δείγμα τοπικής ηθικότητας, για αγόρια που εγκλωβισμένα στα δίχτυα της τεστοστερόνης τους, τάχα παγιδεύτηκαν εξίσου δόλια από το μεθυσμένο και εφηβικό κορμί της νεαρής, η οποία αναμφισβήτητα σύμφωνα με τους υπερασπιστές τους η ίδια προκάλεσε με τα θέλγητρα της το βιασμό της. 

Αναρωτιέμαι ποιος γονέας και συγγενής θα έχει το θράσος να υποστηρίξει την αθωότητα των παιδιών τους, ισχυριζόμενοι πως όχι μόνο δεν έπραξαν κάποιον βιασμό, αλλά αντίθετα απέδειξαν και την φιλοξενία και την ομαδική και συλλογική δράση των κατοίκων αυτής της χώρας. 

Θέλει πραγματικά μεγάλο θάρρος μπροστά σε ένα τέτοιο έγκλημα να μπορείς να στρέψεις το πρόσωπο σου αντίθετα από τα ίδια σου τα παιδιά και αν αποδειχτεί η ενοχή τους συνειδητά να στηρίξεις μια ασύμφορη πραγματικότητα παρά μια βολική ψευδής πραγματικότητα. 

Και βέβαια πιστεύω πως μια τέτοια ομολογία από τους γονείς δεν είναι δύσκολη μόνο εξαιτίας του ενστίκτου προστασίας των απογόνων μας, αλλά και διότι η αποδοχή της ενοχής των παιδιών μας έμμεσα θα καταδεικνύει και τη δική μας ενοχή. 

Η ουσία όμως του θέματος δεν είναι μόνο η δικαστική δικαίωση της κοπέλας, εφόσον ο εφιάλτης που έζησε δε θα σβήσει πότε από το χαραγμένο της σώμα αλλά πως θα μπορέσουμε να αποφύγουμε αντίστοιχες συμπεριφορές. Πως θα αποφύγουμε γονείς  που με την απάθεια ή την ανικανότητα τους θα δημιουργούν παιδιά βιαστές και παιδιά που εκμεταλλευόμενοι την ανεπάρκεια του περιβάλλοντός τους γίνονται βιαστές της κοινωνίας. 

Εγώ θα ευχηθώ να τιμωρηθούν οι ένοχοι και οι πρώτοι οι οποίοι θα χειροκροτήσουν την τιμωρία να είναι οι ίδιοι οι γονείς, αφού πρώτα και οι ίδιοι γίνουν κατηγορούμενοι, εισαγγελείς και δικαστές και καταδικάσουν τον ίδιο τους τον εαυτό.  

ΣΤΑΥΡΩΣΕΙΣ....

Εκεί που το χέρι σου σαν αυτόκλητος τιμωρός

πέφτει στο ροδαλό κορμί της γυναίκας σου,

εκεί που επικοινωνείς σιωπώντας με τα παιδιά σου,

εκεί που υπεροπτικά αναφωνείς το προσχεδιασμένο σου λόγο

μπροστά σε ένα πλήθος εκκολαπτόμενων θηρίων,

πατώντας σε ένα υγρό, χωμάτινο, ορθογώνιο κομμάτι γης

που μάλλον είναι τάφος,

εκεί που γράφεις σωστά τη λέξη εγώ μα πάντα λανθασμένα

τη λέξη εμείς,

εκεί που φορώντας μαύρα γυαλιά

δε βλέπεις τον πόνο και τη ζητιανιά δίπλα σου,

εκεί που βασανίζουν έναν μαύρο, που βιάζουν έναν ανήλικο

κι εσύ βγάζεις φωτογραφίες για την προσωπική σου συλλογή,

και πετάς τον κορεσμό σου στις θάλασσες,

εκεί που προσκυνάς με ευλάβεια σε ανύπαρκτους σωτήρες

λίγο πριν κλωτσήσεις το σκυλί που θα έρθει να σε μυρίσει,

εκεί που όλη σου η ζωή είναι ένα ξύπνημα και ένας ύπνος

και ανάμεσα τους η θεοποίηση του χρήματος,

εκεί που διαχωρίζεις τους ανθρώπους, κρίνεις τη μοίρα τους,

εκεί που αρνείσαι να δώσεις το χέρι σου

στον άρρωστο, το φτωχό, το βασανισμένο,

εκεί που σκλαβώνεις για να μη σκλαβωθείς,

σκοτώνεις για να μη πεθάνεις,

εκεί που σε ενδιαφέρει μονάχα η δική σου ανάσταση

και γλεντάς με τις μεγάλες

Παρασκευές των συνανθρώπων σου.

ΠΕΡΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ

Μερικά πράγματα στη ζωή δε μπορεί αν είναι τυχαία. Ούτε από αυτά που συμβαίνουν ούτε πολλά από αυτά που κρύβονται. Άλλωστε σε όλα υπάρχει μια κοινή συνισταμένη η οποία ονομάζεται ανθρώπινη ανασφάλεια και η προσπάθεια όλων μας να διατηρήσουμε τα κεκτημένα. Θεωρώ όμως πως τα πάντα έχουν τα όρια τους.

Μέρος των κεκτημένων μας είναι σαφώς η κοινωνική μας εξέλιξη και η οικονομική μας ευμάρεια για χάρη των οποίων μπορούμε να προβούμε σε διακρίσεις απαράμιλλης γραφικότητας. Ο άνθρωπος από τη φύση του θέλει να ανήκει σε μια ομάδα και η ομάδα αποκτάει ακόμη μεγαλύτερη σημασία για αυτόν όταν απειλείται, τότε που ο εγωισμός και η ατομικότητα δίνουν τη θέση τους στην μαχητική συντροφικότητα και τον κοινό αγώνα για διατήρηση των δεδομένων. Τότε που ως μέρη ενός ισχυρού συνόλου παραγνωρίζουμε την προσωπική μας μηδαμινότητα και μεταμορφωνόμαστε σε απρόσκλητο υπερασπιστή των ηθικών αξιών.

Και όλα τα παραπάνω θα είχαν μια ουσία αν ακολουθούσαν τη γνώση. Αν είχε ακολουθηθεί μια πορεία ας την ονομάσουμε διερευνητική η οποία θα ξεκινούσε από μια υπόθεση και θα επιχειρούσε με μεθόδους αξιόπιστες να αναγνωρίσει την αλήθεια. Να δοθεί μια ευκαιρία στους διωκόμενους να απολογηθούν, να δοθεί μια δυνατότητα στους διώκτες για μεταμέλεια.

Ίσως αυτά να ανήκουν στη σφαίρα του επιθυμητού αλλά ανέφικτου. Ίσως αυτές ο ομάδες οι οποίες σιγούν επανειλημμένα σε συνθήκες απαξιωτικές, σε φαινόμενα αδιαφορίας, σε συμπεριφορές αλαζονικές, σε καταστάσεις θλίψης να είναι τελικά τόσο δυνατές που να εμποδίζουν ακόμη και αυτό το δικαίωμα της ισότητας και ισονομίας, πιθανά επειδή τελικά μάλλον είναι πολύ πιο ανίσχυρες και ανίκανες από ότι παρουσιάζεται. 

Ζώντας από μέσα κάποιες καταστάσεις μπορώ να εξάγω το συμπέρασμα πως μοναδική διαφορά του θέματος στο οποίο αναφέρομαι και το οποίο θα γίνει αντιληπτό μόνο από τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, είναι η άμεση πληρωμή του ιδιώτη σε σχέση με τη έμμεση ενός κρατικού ιδρύματος. Και αναρωτιέμαι αν αυτή είναι η αλήθεια, γιατί είναι κατακριτέα μια τέτοια συμπεριφορά όταν όλοι μας χρησιμοποιούμε το χρήμα για να μας προσφέρει αυτό που οραματιζόμαστε μόνο στα όνειρά μας; Και ένα άμεσο ερώτημα που επίσης μου γεννιέται είναι από πότε το χρήμα από μόνο του είναι ικανό να διαφοροποιεί τον ικανό από τον ανίκανο; 

Θα μπορούσα να συμμεριστώ και εγώ κάποιες από τις απόψεις αυτών των ομάδων αν δε γνώριζα το ήθος και το ύφος όσων αποτελούν μέλη τους. Αλλά στο μυαλό μου είναι χαραγμένες εικόνες ανήθικης ηθικότητας, επιστημονικής γραφικότητας, απάνθρωπης ανθρωπιάς και συλλογικής ατομικότητας, τέτοιας έντασης που πραγματικά μειδιώ ειρωνικά και μόνο στην εικόνα του λογότυπου και της υπογραφής.

ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΗΘΟΥΣ

Δε θα διστάσω αν πω ότι η επιλογή της διάσημης ηθοποιού να αφαιρέσει τα στήθη της λειτουργώντας προληπτικά και προστατεύοντας τον εαυτό της από το ενδεχόμενο να αρρωστήσει από καρκίνο στο στήθος είναι πραγματικά γενναία. Εντυπωσιακή θα έλεγα αν σκεφτεί κανείς ότι κάπου εκεί στηρίζει την καριέρα της. 

Στην απόφασή της μάλλον σημαντικό ρόλο θα έπαιξε και η οικονομική δυνατότητά της να αποκαταστήσει την εικόνα του σώματός της δαπανώντας ένας μεγάλο χρηματικό ποσό το οποίο για την ίδια είναι ασήμαντο προκειμένου να ξαναποκτήσει δύο όμορφα, στητά και άκρως καπιταλιστικά στήθη.

Γιατί αναρωτιέμαι τί δυνατότητες έγκαιρης διάγνωσης, επαρκούς αφαίρεσης και αποτελεσματικής αισθητικής αποκατάστασης έχει ο μέσος όρος των καθημερινών γυναικών οι οποίες πολύ εύκολα από όλη αυτή την ιστορία μπορούν να καταλάβουν γιατί τα δικά τους στήθη είναι πολύτιμο να κρατηθούν υγιέστατα όπως έχουν. 

Η επιστήμη λοιπόν σώζει ζωές, αλλά ζωές όσων έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν για τη μακροημέρευσή τους. Όσες γυναίκες καθημερινά αγωνίζονται για ένα κομμάτι ψωμί, θα πρέπει να νιώθουν τυχερές αν κάποιο αντικαπιταλιστικό γονίδιο μέσα τους, αποτρέψει περίεργες μεταλλάξεις και νεοπλασίες γιατί για εκείνες η μόνη προγνωστική, θεραπευτική και αισθητική αποκατάσταση είναι και ελπίζω αυτό να αλλάξει γρήγορα, τα δημόσια νοσοκομεία μέ όλες τους τις ελλείψεις και η επίκληση τους σε ανώτερες αντικαρκινικές δυνάμεις. 

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Εκλογές ξανά. Όποιος λοιπόν έχει προσωπική άποψη την οποία δε ντρέπεται ή δε φοβάται να καταθέσει και να υποστηρίξει, τον καλώ να λάβει μέρος σε μια ανταλλαγή απόψεων στο ιστολόγιο μου για να δούμε το κλίμα λίγο πριν την άσκηση του εκλογικού μας δικαιώματος σε μια από τις σημαντικές εκλογικές διαδικασίες της ιστορίας της χώρας μας.

Δε με ενδιαφέρει ξεκάθαρη πολιτική τοποθέτηση αλλά ανταλλαγή επιχειρημάτων για όσα συνέβησαν τα τελευταία δύο χρόνια και για όσα καλούμαστε να αποφασίσουμε σε ένα μήνα. 

ΜΙΑ ΑΡΝΗΤΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ....ΠΟΛΛΟΙ ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ

Διάβαζα προχτές ένα άρθρο σχετικό με το θάνατο της Μαρίας Παπαγιαννίδου, της δημοσιογράφου η οποία έπασχε θεωρητικά από ΑΙDS, και λέω θεωρητικά γιατί η ίδια δεν είχε αποδεχτεί ποτέ κάτι τέτοιο. Θεωρούσε ότι η ασθένεια δεν υπάρχει και ότι τα πάντα είναι μια ακόμη προσπάθεια των φαρμακευτικών εταιριών να αποκτήσουν κέρδη πουλώντας φάρμακα για παθήσεις που δεν υπάρχουν. Έγραψε μάλιστα και 3 σχετικά με το θέμα βιβλία προσπάθώντας να επιχειρηματολογήσει για τις απόψεις της.
Το θέμα και αυτό που μου έκανε εντύπωση δεν ήταν η δική της άποψη, αλλά το πόσο εύκολα ο κόσμος που σχολίαζε από κάτω συμμερίζονταν την άποψή της. Η πλειοψηφία λοιπόν των σχολιαστών θεωρούσε για ακόμη μια φορά όπως και σε πολλά άλλα θέματα πως γνώριζε ακόμη μια μεγάλη αλήθεια και ξεσκέπαζε μια μεγάλη συνωμοσία την οποία οι περισσότεροι από εμάς τους απλοικά σκεφτόμενους και πνευματικά κατώτερους δεν είχαμε την κρίση και το νοητικό επίπεδο να αντιληφθούμε.
Και αναρωτιέμαι αν αυτή η συμπεριφορά μας, ακόμα και αν δεν έχουμε αντίληψη των πραγμάτων να αμφισβητούμε τα πάντα και να βλέπουμε πίσω από κάθε κατάσταση κρυμμένα μυστικά και πολύπλοκες μεθοδεύσεις είναι ένα χαρακτηριστικό της φυλής μας προκαλούμενο από την μεγάλη εντύπωση που έχουμε για τον ευατό μας ή από ένα κόμπλεξ κατωτερότητας εξαιτίας του οποίου τις δικές μας ανεπάρκειες προσπαθούμε να τις φορτώσουμε σε άλλων τις πλάτες, να τις αποποιηθούμε και ελεύθεροι ευθυνών να κάνουμε μετά τον κριτή των πάντων.
Και το θέμα δε θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον αν αυτή η αντίληψή μας ότι είμαστε μαριονέτες σε ένα θέατρο του οποίου άλλοι κινούν τα νήματα δεν είχε άμεσες επιπτώσεις σε οποιαδήποτε προσπάθειά μας να βγούμε από την κατάσταση στην οποία έχουμε εισέλθει. Νομίζω πως αυτή η συμπεριφορά της εσκεμμένης υπακοής σε μια συνωμοσιολογία για τα πάντα, λειτουργεί σαν αποτελεσματικό αντίδοτο για μια αυστηρή αυτοκριτική η οποία πονάει περισσότερο αλλά είναι η μόνη που μπορεί να ανοίξει μια ελπίδα για το μέλλον.
Όταν πίσω από κάθε μας λάθος, πίσω από κάθε μας ανεπάρκεια, πίσω από οτιδήποτε δεν γνωρίζουμε αλλά θέλουμε να σχολιάσουμε για να ταίσουμε τον προσωπικό μας εγωισμό υπάρχει η ευθύνη των άλλων, τότε πολύ εύκολα κυλάμε σε ένα τέλμα από το οποίο χωρίς υπαρκτή γνώση και αυστηρά μεθοδευμένη κριτική και αυτοκριτική δε θα βγούμε ποτέ.

ΛΙΓΑ ΣΧΟΛΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ

Ο κόσμος έχει δίκιο να θέλει να αντιδράσει. Ο τρόπος που επιλέγει είναι δεδομένο ότι θα είναι ανάλογος με τα πιστεύω και την κρίση που έχει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Η συμπεριφορά του μπάχαλου είναι μέσα στην καθημερινότητά του και μια τέτοια φιλοσοφία ίσως και τον συμφέρει γιατί απομακρύνει από πάνω του πιθανές ευθύνες για το κατάντημά του.
Εγώ δεν ήμουν ποτέ υπέρ των παρελάσεων αλλά οι σημερινές εικόνες αξίζουν περαιτέρω συζήτησης και σχολίων.
Όλοι μας υπήρξαμε μαθητές και ξέρουμε πως αντιλαμβανόμασταν αυτή την ημέρα (τουλάχιστον το μεγαλύτερο ποσοστό). Ήταν μια μέρα χωρίς σχολείο που μας έδινε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία μετά το καραγκιοζολίκη που λεγόταν παρέλαση να πάμε για καφέ. Από τη μία λοιπόν όσοι πήραν πολύ εθνικά την ακύρωση ας χαλαρώσουν λίγο γιατί η παρέλαση για ελάχιστους από όσους συμμετέχουν έχει κάποια σημασία.
Από την άλλη έχουμε έναν όχλο που λειτουργώντας με τη ψυχολογία της μάζας αποφάσισε με έναν εύκολο τρόπο ο οποίος δεν έχει συνέπειες να το παίξει επαναστάτης. Είναι ο ίδιος τύπος επαναστάτη με αυτόν που δεν πληρώνει, με αυτόν που ποτέ δεν επαναστάτησε όταν οι πολιτικοί διόριζαν το παιδί του και ποτέ δεν το σκεφτόταν παραπάνω από ένα λεπτό όταν προέκυπτε ένας άδειος χώρος παρκαρίσματος σε μία ράμπα. Είναι η γνωστή κατηγορία των ανθρώπων που για τα κακά της μοίρας τους φταίνε πάντα οι άλλοι.
Σήμερα βέβαια προέκυψαν και κάποιοι ήρωες. Όπως ο νεαρός ο οποίος επειδή μούτζωσε έχει γίνει υπέρλαμπρο εθνικό αστέρι λες και έκανε κάποια ηρωική πράξη. Η υπερβολή όπως πάντα ήταν μέσα στη φύση μας και αν δεν απαλλαγούμε από αυτή δε θα δούμε άσπρη μέρα. Εγώ θεωρώ ότι αυτή η πράξη έχει την ίδια αξία για τον ίδιο όπως και το άν κέρδιζε κάποια κόντρα ταχύτητας με ένα φίλο του, η επίδειξη δηλαδή. Αν η ζωή του είναι γεμάτη ηθικότητα τότε αποδέχομαι την αξία αυτής του της πράξης.
Όσο για τους πολιτικούς...ας αφήσουν και αυτοί την πατριδοκαπηλία αυτής της ημέρας, ας βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει για πιο λόγο γίνονται όλα αυτά και ακόμα και αν αποδεχτούμε ότι όλοι φταίμε, κάτι που εγώ το αποδέχομαι, ε, και εκείνοι κάπως πρέπει να πληρώσουν (ανάλογα με την ποιότητα των πολιτών που δημιουργήθηκε και από αυτούς θα υπάρξει αντίστοιχη ποιότητας αντίδραση). Εγώ αυτό που ζητώ να κάνουν είναι αυτό που πρέπει χωρίς να υπακούουν σε μικροσυμφέροντα ομάδων και έχοντας πάντα στο μυαλό τους ότι ο νοήμων πολίτης ζητά ίση κατανομή βαρών. Αρχίζοντας από τις δικές τους πλάτες καθώς το φορτίο που κουβαλάν μόνο ψυχολογικό είναι μέχρι στιγμής.
Τα πάντα είναι μπερδεμένα δίπλα μας, η ζωή μας, η καθημερινότητά μας. καλά ξεμπερδέματα λοιπόν. Ας διδαχτούμε από τα λάθη μας.

ΔΕΝ ΘΑ ΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

Η ΧΘΕΣΙΝΗ ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΙΝΕΙ ΤΡΟΦΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΠΩΣ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗ ΔΙΕΞΟΔΟ Η ΟΧΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ ΜΕΤΑΞΥ ΟΜΜΟΡΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ.ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΩΣΤΕ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΝΑ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΤΟΥΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΚΚΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, Η ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΑΘΗΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΚΕ, Ο ΣΥΡΙΖΑ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΠΡΟΒΟΛΗ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΟΙ ΔΙΟΙ ΚΑΘΥΒΡΙΖΟΥΝ ΑΔΙΑΛΛΕΙΠΤΩΣ.

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΕΣ ΚΑΤΑΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΟΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΞΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΟΣΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΣΑ ΧΩΡΑ. ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΚΟΙΤΑΕΙ ΤΗ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟΨΗΣ, ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ. ΟΛΟΙ ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΙ ΣΤΙΣ ΘΕΩΡΗΤΙΚΕΣ ΧΑΖΟΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΞΥΛΙΝΟ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΣΤΕΙ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗ. ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΕΠΙΣΗΣ ΠΟΣΟ ΑΝΕΤΟΙΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΝΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΑΝΕΤΟΙΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟ.

ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ. ΜΟΝΟ ΑΝ ΘΙΧΤΕΙ ΤΟ ΤΟΜΑΡΙ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΨΕΥΤΟΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΙΟΙ. ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ...ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΚΑΝΕΝΑΝ (ΑΝΤΕ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΙ) ΝΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΕΝΩ ΟΛΟΙ ΞΕΡΑΜΕ ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙ Η ΛΗΞΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΚΑΚΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΕΙΚΟΝΑ. ΜΑ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΒΑΛΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ 95 ΚΑΘΑΡΑ ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΜΑΣ ΜΟΙΡΑ.

ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ?

Ξαφνικά σε ολόκληρη την Ελλάδα εμφανίστηκε ένας απέραντος αριθμός επαναστατών αποφασισμένων να τινάξουν το status quo στο αέρα. Γεμίζουν τους δρόμους, υψώνουν φωνή, σφίγγουν τις γροθιές. Είναι έτοιμοι να αλλαξουν την πορεία της χώρας, να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους γιατί μόνο αυτοί δεν αλλοίωσαν τη φυσιογνωμία αυτής της χώρας.

Και αναρωτιέμαι...τόσα χρόνια όταν όλοι μας βρίζαμε καταστάσεις και συμπεριφορές σε ποιους αναφερόμασταν; Δε μιλούσαμε για τις νοοτροπίες των απλών πολιτών, των ανθρώπων της διπλανής πόρτας οι οποίες έδειχναν απάθεια και αδιαφορία προς τα κοινά και μια έλλειψη μέτρου ως προς την εξυπηρέτηση των προσωπικών συμφερόντων του καθένα;

Τώρα προφανώς έχει θιχτεί η προσωπική ζωη όλων μας σε σημείο που να πρέπει να αφήσουμε άδειο για καποια σαββατοκύριακα το παράνομο εξοχικό μας, να κατέβουμε στο κέντρο κάθε πόλης και να παρκάρουμε όπου βρούμε θέση αλλά κοντά στην πλατεία, να δηλώνουμε στους συνεπαναστάτες πόσο σκληρά δουλεύουμε ειδικά αν είμαστε στο δημόσιο τομέα, να υψώσουμε το χερι δείχνοντας το καινούργιο μας ρολόι που αγοράστηκε με όσα γλιτώσαμε με δόλιο τρόπο από την εφορία και να δηλώσουμε ότι η ευθύνη είναι μόνο των άλλων, πάντα των άλλων.

Είμαι υπέρ των συγκεντρώσεων και υπάρχει εκεί μέσα κόσμος που πάντα πεινούσε και πάντα φώναζε, που πάντα ήταν εκτός συστήματος, που έχανε άδικα ευκαιρίες να δουλέψει, να αποκτήσει ένα σπίτι, να κάνει κάποιες οικονομίες επειδή ο διπλανός του στην διαδήλωση είχε ένα γνωστο στην κατάλληλη θεση.

Δε μπορούμε λοιπόν τους δύο αυτούς αγωνιστές να τους θεωρούμε ίδιους. Και για αυτό περιμένω κάποιους από αυτούς να βγουν στα μεγάφωνα και να πουν ειλικρινά ότι και εκείνοι έφαγαν αναλογικά με το τι μπορούσαν να φάνε. Η κλοπή είναι αμαρτια είτε κλέψεις λίγα είτε πολλά. Απλά η ποινή είναι διαφορετική. Το θέμα είναι αν μπορείς να αντισταθεις στην κλοπή όταν τα λάφυρα είναι μπροστά σου.

Επαναστάτες χαμένοι στην ευνομούμενη μας καθημερινότητα, ας αναλογιστούμε όλοι μας και τις δικές ευθύνες. Λιγότερες ναι...ανύπαρκτες όχι. Η αποδοχή και των δικών μας λαθών μπορεί να φέρει την πραγματική επανάσταση.

ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΒΓΗΚΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΒΑΣΗ ΟΣΩΝ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΔΙΟΣΥΓΚΡΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ θεωρώ πως ήταν απίστευτο το πόσο πολύ αργήσαμε σαν πολίτες να κατέβουμε στους δρόμους. Γιατί γενικά μας αρέσει να διαμαρτυρόμαστε, να μαζευόμαστε, να κλείνουμε δρόμους. Η καθυστέρηση λοιπόν θεωρώ πως οφειλόταν από τη μια μεριά στο ότι δεν καταλάβαμε πόσο πολύ ο καθένας κοιτάει μόνο τον ευατό του και από την άλλη στο ότι πολλοί από εμάς έχουμε ενοχές μέσα μας για τη συμπεριφορά μας όλα αυτά τα χρόνια και τις δικές μας ευθύνες. Τώρα επειδή έγινε της μόδας και επειδή θίχτηκε το ελληνικό μας dna ήρθε η καταλληλη στιγμη και χτές βγήκε μεγάλη μερίδα κόσμου στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί για τα μέτρα της κυβέρνησης ...και καλά έκανε.

Επειδή όμως η κριση είναι και συνειδησιακή και κυρίως στην ελλάδα ηθική με αυτόν τον τρόπο αντίστασης ούτε θα αλλάξει κάτι αλλά και να μπορούσαμε να σβήσουμε τα πάντα πάλι τα ίδια λάθη θα επαναλαμβάναμε.

ΠΟΛΥ ΕΝΤΟΝΑ ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΧΤΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ...Αλλά εντυπωσιακό ότι ακούστηκαν από άτομα με παράνομα σπίτια, από αυτούς που γλύψαν τους πολιτικούς για να μπουν στο δημόσιο, από αυτούς που καταστρέφουν καθημερινά την πόλη, από αυτούς που πληρώνονται και κάθονται, από αυτούς που δε σέβονται τους συνανθρώπους τους, από αυτούς που δεν πληρώνουν εφορία, από αυτούς που ανατροφή παιδιών νομίζουν ότι είναι ένα δώρο playstation, από αυτούς, από αυτούς...δε θέλω να αδικήσω την αντίδραση αλλά επειδή τόσο καιρό τώρα με την κρίση οι νοοτροπίες δεν είδα να αλλάζουν μάλλον όλο αυτό είναι μια μόδα και όλοι μέσα μας παραμένουμε σε ΥΦΕΣΗ!

Θα μπορέσει να αλλάξει κάτι μόνο αν τα παιδιά αντιδράσουν μέσα στο σπίτι τους, ζητήσουν δικαιοσύνη, παιδεία, ενδιαφέρον, προσοχή, τιμιότητα από τους γονείς τους, ή αν οι μεγαλύτεροι κάνουν μια βαθειά αυτοκριτική αφαιρέσουν τα κύτταρα του εγκεφαλου τους που τρέφονται με σκέψεις πλουτισμού και εγωισμου και τότε απαλλαγμένοι όλοι απο τα βαρίδια του παρελθόντος κάνουμε μια επένδυση στο ηθικό μας μέλλον και οδηγήσουμε πρώτα το προσωπικό μας εγώ και μετά την κοινωνία σε ΑΝΑΠΤΥΞΗ.

ΝΑΝΟΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΓΙΛΕΚΟ

"Επανάσταση στον τομέα της υγείας αναμένεται να φέρουν, τα επόμενα 10-20 χρόνια, οι νέες εφαρμογές της νανοτεχνολογίας και της νανοϊατρικής, που στοχεύουν στη δημιουργία συστημάτων διάγνωσης σε πρώιμη φάση νοσημάτων, όπως ο καρκίνος και νευροεκφυλιστικές παθήσεις -π.χ. η νόσος Alzheimer- αλλά και στη δημιουργία νέων στοχευμένων φαρμάκων, με λιγότερες παρενέργειες. Οι εφαρμογές της νανοτεχνολογίας, ωστόσο, είναι ευρύτερες. Εξίσου σημαντική συνεισφορά στη βελτίωση της υγείας και της ποιότητας ζωής του ανθρώπου, είναι η εφαρμογή της στην αναγεννητική ιατρική, με την κατασκευή και χρήση μηχανικών ικριωμάτων ιστού ή βιοϋλικών. Πρόκειται για υλικά, που τοποθετούνται στο ανθρώπινο οργανισμό για να αντικαταστήσουν ή να βοηθήσουν ζωντανά συστήματα να λειτουργήσουν πιο αρμονικά, όπως, για παράδειγμα, τα stents και γενικά καρδιοαγγειακά εμφυτεύματα, ορθοπεδικές προθέσεις κ.α. Επιπλέον, πειράματα στον τομέα της νανοϊατρικής στοχεύουν και στη θεραπεία καρδιακών νοσημάτων, του σακχαρώδους διαβήτη ή των παθήσεων των νεφρών.
Τα παραπάνω ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος του τμήματος φυσικής του ΑΠΘ, Στέργιος Λογοθετίδης, στο πλαίσιο του 6ου Διεθνούς Συνεδρίου Νανοπεπιστημών και Νανοτεχνολογίας ΝΝ09, οι εργασίες του οποίου ξεκίνησαν, σήμερα, στη Θεσσαλονίκη.
«Η δημιουργία φαρμάκων με χρήση νανοτεχνολογίας βρίσκεται προς το παρόν σε πειραματικό στάδιο. Τα επιτεύγματα της νανοϊατρικής θα έχουν εφαρμογές στη δημιουργία στοχευμένων φαρμάκων (ιδίως για τον καρκίνο, όπου θα στοχεύουν στα καρκινικά κύτταρα χωρίς να βλάπτουν τα υγιή), στην ανάπτυξη ιστών και στη δημιουργία συμπληρωματικών τεχνικών ανίχνευσης νοσημάτων, όπως ο καρκίνος και το Alzheimer σε πρώιμο στάδιο, με την ενίσχυση της μαγνητικής τομογραφίας», επισήμανε ο κ Λογοθετίδης.
Πρόσθεσε δε, πως η έρευνα στην Ελλάδα ακολουθεί τις έρευνες που γίνονται σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο και σταδιακά οι Έλληνες επιστήμονες αρχίζουν να στρέφονται στους τομείς της νανοτεχνολογίας και της νανοϊατρικής.
Στο συνέδριο παρουσιάζονται, μεταξύ άλλων, οι εφαρμογές τεχνικών και τα εργαλεία της νανοτεχνολογίας στους τομείς της βιοτεχνολογίας και της ιατρικής, που συμβάλλουν στην παρασκευή, τη ρύθμιση και τον έλεγχο των ιδιοτήτων των βιοϋλικών, την αξιολόγηση της συμβατότητας τους με έμβια ύλη (βιομόρια, κύτταρα κ.α.) καθώς και την παρακολούθηση των αλληλεπιδράσεών τους.
Στο πλαίσιο του συνεδρίου θα πραγματοποιηθεί, αύριο, στρογγυλό τραπέζι, στο οποίο οι επιστήμονες θα διαπραγματευτούν το πώς η νανοτεχνολογία μπορεί να βοηθήσει στην περίπτωση των άλυτων προβλημάτων της ιατρική"

ΠΟΥΘΕΝΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΓΙΛΕΚΟ ΤΟΥ ΜΑΚΗ...Αν ήταν μια πραγματικότητα σίγουρα θα γινόταν αναφορά από τους ανθρώπους που δουλεύουν στη νανοτεχνολογία. Άλλωστε όταν μπαίνουν στη μέση τα χρήματα και επειδή προφανώς ο μάκης παίρνει ποσοστά από κάθε πώληση είναι καλό να κρατάμε μικρό έως και καθόλου καλάθι...Ο χρόνος όμως θα αποδείξει γρήγορα ποια είναι η αλήθεια...Ήδη αρκετά παιδιά με τα οποία δουλεύω θα το φοράνε την επόμενη εβδομάδα. Μάκη να ξέρεις ότι αν εκμεταλλεύτηκες τον πόνο των ανθρώπων απο το facebook και από όπου αλλού μπορώ θα σε κατηγορώ κάθε μέρα. Αυτό είναι υπόσχεση μπορεί όχι νανοβιολογική αλλά σίγουρα άκρως δεδομένη.