ΠΕΡΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ

Μερικά πράγματα στη ζωή δε μπορεί αν είναι τυχαία. Ούτε από αυτά που συμβαίνουν ούτε πολλά από αυτά που κρύβονται. Άλλωστε σε όλα υπάρχει μια κοινή συνισταμένη η οποία ονομάζεται ανθρώπινη ανασφάλεια και η προσπάθεια όλων μας να διατηρήσουμε τα κεκτημένα. Θεωρώ όμως πως τα πάντα έχουν τα όρια τους.

Μέρος των κεκτημένων μας είναι σαφώς η κοινωνική μας εξέλιξη και η οικονομική μας ευμάρεια για χάρη των οποίων μπορούμε να προβούμε σε διακρίσεις απαράμιλλης γραφικότητας. Ο άνθρωπος από τη φύση του θέλει να ανήκει σε μια ομάδα και η ομάδα αποκτάει ακόμη μεγαλύτερη σημασία για αυτόν όταν απειλείται, τότε που ο εγωισμός και η ατομικότητα δίνουν τη θέση τους στην μαχητική συντροφικότητα και τον κοινό αγώνα για διατήρηση των δεδομένων. Τότε που ως μέρη ενός ισχυρού συνόλου παραγνωρίζουμε την προσωπική μας μηδαμινότητα και μεταμορφωνόμαστε σε απρόσκλητο υπερασπιστή των ηθικών αξιών.

Και όλα τα παραπάνω θα είχαν μια ουσία αν ακολουθούσαν τη γνώση. Αν είχε ακολουθηθεί μια πορεία ας την ονομάσουμε διερευνητική η οποία θα ξεκινούσε από μια υπόθεση και θα επιχειρούσε με μεθόδους αξιόπιστες να αναγνωρίσει την αλήθεια. Να δοθεί μια ευκαιρία στους διωκόμενους να απολογηθούν, να δοθεί μια δυνατότητα στους διώκτες για μεταμέλεια.

Ίσως αυτά να ανήκουν στη σφαίρα του επιθυμητού αλλά ανέφικτου. Ίσως αυτές ο ομάδες οι οποίες σιγούν επανειλημμένα σε συνθήκες απαξιωτικές, σε φαινόμενα αδιαφορίας, σε συμπεριφορές αλαζονικές, σε καταστάσεις θλίψης να είναι τελικά τόσο δυνατές που να εμποδίζουν ακόμη και αυτό το δικαίωμα της ισότητας και ισονομίας, πιθανά επειδή τελικά μάλλον είναι πολύ πιο ανίσχυρες και ανίκανες από ότι παρουσιάζεται. 

Ζώντας από μέσα κάποιες καταστάσεις μπορώ να εξάγω το συμπέρασμα πως μοναδική διαφορά του θέματος στο οποίο αναφέρομαι και το οποίο θα γίνει αντιληπτό μόνο από τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, είναι η άμεση πληρωμή του ιδιώτη σε σχέση με τη έμμεση ενός κρατικού ιδρύματος. Και αναρωτιέμαι αν αυτή είναι η αλήθεια, γιατί είναι κατακριτέα μια τέτοια συμπεριφορά όταν όλοι μας χρησιμοποιούμε το χρήμα για να μας προσφέρει αυτό που οραματιζόμαστε μόνο στα όνειρά μας; Και ένα άμεσο ερώτημα που επίσης μου γεννιέται είναι από πότε το χρήμα από μόνο του είναι ικανό να διαφοροποιεί τον ικανό από τον ανίκανο; 

Θα μπορούσα να συμμεριστώ και εγώ κάποιες από τις απόψεις αυτών των ομάδων αν δε γνώριζα το ήθος και το ύφος όσων αποτελούν μέλη τους. Αλλά στο μυαλό μου είναι χαραγμένες εικόνες ανήθικης ηθικότητας, επιστημονικής γραφικότητας, απάνθρωπης ανθρωπιάς και συλλογικής ατομικότητας, τέτοιας έντασης που πραγματικά μειδιώ ειρωνικά και μόνο στην εικόνα του λογότυπου και της υπογραφής.