Εκεί που το χέρι σου σαν αυτόκλητος τιμωρός
πέφτει στο ροδαλό κορμί της γυναίκας σου,
εκεί που επικοινωνείς σιωπώντας με τα παιδιά σου,
εκεί που υπεροπτικά αναφωνείς το προσχεδιασμένο σου λόγο
μπροστά σε ένα πλήθος εκκολαπτόμενων θηρίων,
πατώντας σε ένα υγρό, χωμάτινο, ορθογώνιο κομμάτι γης
που μάλλον είναι τάφος,
εκεί που γράφεις σωστά τη λέξη εγώ μα πάντα λανθασμένα
τη λέξη εμείς,
εκεί που φορώντας μαύρα γυαλιά
δε βλέπεις τον πόνο και τη ζητιανιά δίπλα σου,
εκεί που βασανίζουν έναν μαύρο, που βιάζουν έναν ανήλικο
κι εσύ βγάζεις φωτογραφίες για την προσωπική σου συλλογή,
και πετάς τον κορεσμό σου στις θάλασσες,
εκεί που προσκυνάς με ευλάβεια σε ανύπαρκτους σωτήρες
λίγο πριν κλωτσήσεις το σκυλί που θα έρθει να σε μυρίσει,
εκεί που όλη σου η ζωή είναι ένα ξύπνημα και ένας ύπνος
και ανάμεσα τους η θεοποίηση του χρήματος,
εκεί που διαχωρίζεις τους ανθρώπους, κρίνεις τη μοίρα τους,
εκεί που αρνείσαι να δώσεις το χέρι σου
στον άρρωστο, το φτωχό, το βασανισμένο,
εκεί που σκλαβώνεις για να μη σκλαβωθείς,
σκοτώνεις για να μη πεθάνεις,
εκεί που σε ενδιαφέρει μονάχα η δική σου ανάσταση
και γλεντάς με τις μεγάλες
Παρασκευές των συνανθρώπων σου.
