Η ΕΥΡΩΠΗ Κ Ο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΜΑΣ ΕΓΩΙΣΜΟΣ

Είναι πέρα από κάθε λογική να πιστεύει κάποιος ότι η Ευρώπη και οι θεσμοί λειτουργίας της είναι στο επίπεδο που οραματίστηκαν όσοι εξαρχής είχαν σαν ιδέα μια ενωμένη ήπειρο. Μια ενωμένη ήπειρο που θα μπορούσε σε ένα πλαίσιο ειρήνης και συνεργατικότητας να ενοποιηθεί οικονομικά και γεωγραφικά ώστε να αντιμετωπίσει παλαιότερες διχαστικές πολιτικές.

Είναι ταυτόχρονα αστεία η λογική της απόλυτης ισότητας όταν τα μέλη μιας ομάδας δεν προσφέρουν με τον ίδιο τρόπο στην πρόοδο και την ευημερία της.

Είναι δεδομένο ότι την Ευρώπη την καθοδηγούν νοοτροπίες απολύτως καπιταλιστικές μακρυά πολλές φορές από αντιλήψεις όπως καταμερισμός του πλούτου και απόλυτη ισονομία και δικαιοσύνη. Υπάρχουν οι αγορές, υπάρχουν τα ιδιαίτερα συμφέροντα κάθε χώρας, συνθήκες οι οποίες επηρεάζουν το πλαίσιο της ευρύτερης ακολουθούμενης πολιτικής. 

Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι υπάρχει μια καλύτερη επιλογή από το να προσπαθήσεις να αλλάξεις αυτή την Ευρώπη και όχι να φύγεις από αυτήν. Ακολουθώντας ανεμόμυλους και χίμαιρες, ακολουθώντας θεωρίες συνωμοσίας οι οποίες σε καλούν να πιστέψεις ότι υπάρχουν και αλλού σύμμαχοι έτοιμοι να σου προσφέρουν ότι επιθυμήσεις επειδή σου χρωστάν την ιδέα της πλατωνικής σπηλιάς ή τη μαιευτική μέθοδο του Σωκράτη. Γιατί αυτή τη στιγμή δεν παράγεις τίποτε άλλο πέρα από επιστήμονες μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα και αυτό ταλαιπωρημένο.

Ζήσαμε σε μια ουτοπία για πολλά χρόνια, εκμεταλλευτήκαμε το καπιταλιστικό σύστημα για δεκαετίες ζώντας με δανεικά και τώρα που ήρθε ο λογαριασμός αποφασίσαμε ότι ήταν ακριβές οι τιμές του καταλόγου, ότι δε μας αρέσει το προσωπικό, ότι η διακόσμηση του εστιατορίου είναι παλιομοδίτικη, 

Κάθε χώρα έχει ανάγκη δανεισμού για να ζήσει και να επιβιώσει. Κάθε δανεισμός έχει κάποιες υποχρεώσεις, και εμείς εδώ και 4 χρόνια λαμβάνουμε δανεικά με απίστευτα χαμηλά επιτόκια απλά και μόνο επειδή είμαστε μέλη αυτής της κοινότητας. Σαφώς και ο κόσμος πεινάει, μεγάλο ποσοστό είναι άνεργοι, οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό, πολλές όμως από αυτές τις συνέπειες έχουν τη ρίζα τους στο ότι πολλοί μάθαμε να ζούμε παράγοντας τίποτα και ξοδεύοντας πολλά. Ασυμμετρία και ασυνέπεια σε κάθε μας βήμα.

Οι συνέπειες όμως μιας κρίσης πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσα σε ένα πλαίσιο ασφάλειας αφού βέβαια και απαραίτητα γίνει πρώτα μια αυτοκριτική η οποία ποτέ δεν έγινε. Γιατί είναι πολύ πιο βολικό από όλους μας να κατηγορούμε τον κάτοικο της Ευρώπης για ότι μας συμβαίνει παρά να στραφούμε ενάντια στις δικές μας πολιτικές. Γιατί και η αποδοχή της χρήσης μέσου για να πάρεις μια θέση στο δημόσιο, η στάθμευση πάνω σε αναπηρική ράμπα, η καταστροφή μιας σοδειάς για να πάρεις αποζημιώσεις, η σπατάλη στις καθημερινές ανάγκες είναι πολιτικές πράξεις οι οποίες επηρεάζουν και τη μακροοικονομία. 

Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει, και θα αλλάξει αν ενωθούν διάφορες δυνάμεις με την ίδια πολιτική λογική. Αλλά δε γίνεται να αλλάξει από μια χώρα χωρίς καμιά δυνατότητα αυτόνομης επιβίωσης, απλά και μόνο επειδή κάποιοι θέλουν να συμμετάσχουν σε ένα πείραμα πτώσης του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο όλοι κατακεραυνώνουμε αλλά ταυτόχρονα αδιαφορούμε για το δεδομένο πως όπως και κάθε άλλο πολιτικό σύστημα έχει και τα μειονεκτήματα του. 

Το γεγονός ότι ακόμη και από ένα πολιτικό σύστημα, μια Ευρωπαϊκή ένωση, μια ασκούμενη πολιτική θέλουμε να λάβουμε μόνο ότι μας συμφέρει και να απαξιώσουμε ότι αντιτίθεται στη δική μας λογική, δείχνει τα επίπεδα του κρατικού και προσωπικού εγωισμού μας τα οποία μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε.!  

ΤΟΠΙΚΟΙ ΒΙΑΣΜΟΙ

Άκουσα χτες μια είδηση, για τον ομαδικό βιασμό μιας τουρίστριας στην Κρήτη από παρέα νεαρών και αναρωτήθηκα μέχρι που θα μπορούσε να φτάσει η δικαιολόγηση των δικών μας εγκλημάτων ή των εγκλημάτων που έπραξαν δικοί μας άνθρωποι.

Μέχρι πιο σημείο δηλαδή θα μπορεί η κοινωνία να μιλάει για παιδιά προερχόμενα από καλές οικογένειες, για παιδιά που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν δείγμα τοπικής ηθικότητας, για αγόρια που εγκλωβισμένα στα δίχτυα της τεστοστερόνης τους, τάχα παγιδεύτηκαν εξίσου δόλια από το μεθυσμένο και εφηβικό κορμί της νεαρής, η οποία αναμφισβήτητα σύμφωνα με τους υπερασπιστές τους η ίδια προκάλεσε με τα θέλγητρα της το βιασμό της. 

Αναρωτιέμαι ποιος γονέας και συγγενής θα έχει το θράσος να υποστηρίξει την αθωότητα των παιδιών τους, ισχυριζόμενοι πως όχι μόνο δεν έπραξαν κάποιον βιασμό, αλλά αντίθετα απέδειξαν και την φιλοξενία και την ομαδική και συλλογική δράση των κατοίκων αυτής της χώρας. 

Θέλει πραγματικά μεγάλο θάρρος μπροστά σε ένα τέτοιο έγκλημα να μπορείς να στρέψεις το πρόσωπο σου αντίθετα από τα ίδια σου τα παιδιά και αν αποδειχτεί η ενοχή τους συνειδητά να στηρίξεις μια ασύμφορη πραγματικότητα παρά μια βολική ψευδής πραγματικότητα. 

Και βέβαια πιστεύω πως μια τέτοια ομολογία από τους γονείς δεν είναι δύσκολη μόνο εξαιτίας του ενστίκτου προστασίας των απογόνων μας, αλλά και διότι η αποδοχή της ενοχής των παιδιών μας έμμεσα θα καταδεικνύει και τη δική μας ενοχή. 

Η ουσία όμως του θέματος δεν είναι μόνο η δικαστική δικαίωση της κοπέλας, εφόσον ο εφιάλτης που έζησε δε θα σβήσει πότε από το χαραγμένο της σώμα αλλά πως θα μπορέσουμε να αποφύγουμε αντίστοιχες συμπεριφορές. Πως θα αποφύγουμε γονείς  που με την απάθεια ή την ανικανότητα τους θα δημιουργούν παιδιά βιαστές και παιδιά που εκμεταλλευόμενοι την ανεπάρκεια του περιβάλλοντός τους γίνονται βιαστές της κοινωνίας. 

Εγώ θα ευχηθώ να τιμωρηθούν οι ένοχοι και οι πρώτοι οι οποίοι θα χειροκροτήσουν την τιμωρία να είναι οι ίδιοι οι γονείς, αφού πρώτα και οι ίδιοι γίνουν κατηγορούμενοι, εισαγγελείς και δικαστές και καταδικάσουν τον ίδιο τους τον εαυτό.