Είναι πέρα από κάθε λογική να πιστεύει κάποιος ότι η Ευρώπη και οι θεσμοί λειτουργίας της είναι στο επίπεδο που οραματίστηκαν όσοι εξαρχής είχαν σαν ιδέα μια ενωμένη ήπειρο. Μια ενωμένη ήπειρο που θα μπορούσε σε ένα πλαίσιο ειρήνης και συνεργατικότητας να ενοποιηθεί οικονομικά και γεωγραφικά ώστε να αντιμετωπίσει παλαιότερες διχαστικές πολιτικές.
Είναι ταυτόχρονα αστεία η λογική της απόλυτης ισότητας όταν τα μέλη μιας ομάδας δεν προσφέρουν με τον ίδιο τρόπο στην πρόοδο και την ευημερία της.
Είναι δεδομένο ότι την Ευρώπη την καθοδηγούν νοοτροπίες απολύτως καπιταλιστικές μακρυά πολλές φορές από αντιλήψεις όπως καταμερισμός του πλούτου και απόλυτη ισονομία και δικαιοσύνη. Υπάρχουν οι αγορές, υπάρχουν τα ιδιαίτερα συμφέροντα κάθε χώρας, συνθήκες οι οποίες επηρεάζουν το πλαίσιο της ευρύτερης ακολουθούμενης πολιτικής.
Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι υπάρχει μια καλύτερη επιλογή από το να προσπαθήσεις να αλλάξεις αυτή την Ευρώπη και όχι να φύγεις από αυτήν. Ακολουθώντας ανεμόμυλους και χίμαιρες, ακολουθώντας θεωρίες συνωμοσίας οι οποίες σε καλούν να πιστέψεις ότι υπάρχουν και αλλού σύμμαχοι έτοιμοι να σου προσφέρουν ότι επιθυμήσεις επειδή σου χρωστάν την ιδέα της πλατωνικής σπηλιάς ή τη μαιευτική μέθοδο του Σωκράτη. Γιατί αυτή τη στιγμή δεν παράγεις τίποτε άλλο πέρα από επιστήμονες μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα και αυτό ταλαιπωρημένο.
Ζήσαμε σε μια ουτοπία για πολλά χρόνια, εκμεταλλευτήκαμε το καπιταλιστικό σύστημα για δεκαετίες ζώντας με δανεικά και τώρα που ήρθε ο λογαριασμός αποφασίσαμε ότι ήταν ακριβές οι τιμές του καταλόγου, ότι δε μας αρέσει το προσωπικό, ότι η διακόσμηση του εστιατορίου είναι παλιομοδίτικη,
Κάθε χώρα έχει ανάγκη δανεισμού για να ζήσει και να επιβιώσει. Κάθε δανεισμός έχει κάποιες υποχρεώσεις, και εμείς εδώ και 4 χρόνια λαμβάνουμε δανεικά με απίστευτα χαμηλά επιτόκια απλά και μόνο επειδή είμαστε μέλη αυτής της κοινότητας. Σαφώς και ο κόσμος πεινάει, μεγάλο ποσοστό είναι άνεργοι, οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό, πολλές όμως από αυτές τις συνέπειες έχουν τη ρίζα τους στο ότι πολλοί μάθαμε να ζούμε παράγοντας τίποτα και ξοδεύοντας πολλά. Ασυμμετρία και ασυνέπεια σε κάθε μας βήμα.
Οι συνέπειες όμως μιας κρίσης πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσα σε ένα πλαίσιο ασφάλειας αφού βέβαια και απαραίτητα γίνει πρώτα μια αυτοκριτική η οποία ποτέ δεν έγινε. Γιατί είναι πολύ πιο βολικό από όλους μας να κατηγορούμε τον κάτοικο της Ευρώπης για ότι μας συμβαίνει παρά να στραφούμε ενάντια στις δικές μας πολιτικές. Γιατί και η αποδοχή της χρήσης μέσου για να πάρεις μια θέση στο δημόσιο, η στάθμευση πάνω σε αναπηρική ράμπα, η καταστροφή μιας σοδειάς για να πάρεις αποζημιώσεις, η σπατάλη στις καθημερινές ανάγκες είναι πολιτικές πράξεις οι οποίες επηρεάζουν και τη μακροοικονομία.
Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει, και θα αλλάξει αν ενωθούν διάφορες δυνάμεις με την ίδια πολιτική λογική. Αλλά δε γίνεται να αλλάξει από μια χώρα χωρίς καμιά δυνατότητα αυτόνομης επιβίωσης, απλά και μόνο επειδή κάποιοι θέλουν να συμμετάσχουν σε ένα πείραμα πτώσης του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο όλοι κατακεραυνώνουμε αλλά ταυτόχρονα αδιαφορούμε για το δεδομένο πως όπως και κάθε άλλο πολιτικό σύστημα έχει και τα μειονεκτήματα του.
Το γεγονός ότι ακόμη και από ένα πολιτικό σύστημα, μια Ευρωπαϊκή ένωση, μια ασκούμενη πολιτική θέλουμε να λάβουμε μόνο ότι μας συμφέρει και να απαξιώσουμε ότι αντιτίθεται στη δική μας λογική, δείχνει τα επίπεδα του κρατικού και προσωπικού εγωισμού μας τα οποία μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε.!
Ζούμε το θέατρο του παραλόγου. Είμαστε τσίρκο... πρωταγωνιστές, κομπάρσοι, θύματα κ θύτες συγχρόνως... αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί με δεξιές τσέπες, ακροδεξιοί και μη χειρότερα και ο κατάλογος δεν τελειώνει... δυστυχώς... Ένα τσίρκο κακοσκηνοθετημένο, κακοστημένο
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά ΤΣΙΡΚΟ... Όπως θέλουμε όπως μας βολεύει... μα ένα έθνος δε χάνεται με μία χρεοκοπία... ένα έθνος χάνεται με την υποδούλωσή του... ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ, λοιπόν.