Διάβαζα προχτές ένα άρθρο σχετικό με το θάνατο της Μαρίας Παπαγιαννίδου, της δημοσιογράφου η οποία έπασχε θεωρητικά από ΑΙDS, και λέω θεωρητικά γιατί η ίδια δεν είχε αποδεχτεί ποτέ κάτι τέτοιο. Θεωρούσε ότι η ασθένεια δεν υπάρχει και ότι τα πάντα είναι μια ακόμη προσπάθεια των φαρμακευτικών εταιριών να αποκτήσουν κέρδη πουλώντας φάρμακα για παθήσεις που δεν υπάρχουν. Έγραψε μάλιστα και 3 σχετικά με το θέμα βιβλία προσπάθώντας να επιχειρηματολογήσει για τις απόψεις της.
Το θέμα και αυτό που μου έκανε εντύπωση δεν ήταν η δική της άποψη, αλλά το πόσο εύκολα ο κόσμος που σχολίαζε από κάτω συμμερίζονταν την άποψή της. Η πλειοψηφία λοιπόν των σχολιαστών θεωρούσε για ακόμη μια φορά όπως και σε πολλά άλλα θέματα πως γνώριζε ακόμη μια μεγάλη αλήθεια και ξεσκέπαζε μια μεγάλη συνωμοσία την οποία οι περισσότεροι από εμάς τους απλοικά σκεφτόμενους και πνευματικά κατώτερους δεν είχαμε την κρίση και το νοητικό επίπεδο να αντιληφθούμε.
Και αναρωτιέμαι αν αυτή η συμπεριφορά μας, ακόμα και αν δεν έχουμε αντίληψη των πραγμάτων να αμφισβητούμε τα πάντα και να βλέπουμε πίσω από κάθε κατάσταση κρυμμένα μυστικά και πολύπλοκες μεθοδεύσεις είναι ένα χαρακτηριστικό της φυλής μας προκαλούμενο από την μεγάλη εντύπωση που έχουμε για τον ευατό μας ή από ένα κόμπλεξ κατωτερότητας εξαιτίας του οποίου τις δικές μας ανεπάρκειες προσπαθούμε να τις φορτώσουμε σε άλλων τις πλάτες, να τις αποποιηθούμε και ελεύθεροι ευθυνών να κάνουμε μετά τον κριτή των πάντων.
Και το θέμα δε θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον αν αυτή η αντίληψή μας ότι είμαστε μαριονέτες σε ένα θέατρο του οποίου άλλοι κινούν τα νήματα δεν είχε άμεσες επιπτώσεις σε οποιαδήποτε προσπάθειά μας να βγούμε από την κατάσταση στην οποία έχουμε εισέλθει. Νομίζω πως αυτή η συμπεριφορά της εσκεμμένης υπακοής σε μια συνωμοσιολογία για τα πάντα, λειτουργεί σαν αποτελεσματικό αντίδοτο για μια αυστηρή αυτοκριτική η οποία πονάει περισσότερο αλλά είναι η μόνη που μπορεί να ανοίξει μια ελπίδα για το μέλλον.
Όταν πίσω από κάθε μας λάθος, πίσω από κάθε μας ανεπάρκεια, πίσω από οτιδήποτε δεν γνωρίζουμε αλλά θέλουμε να σχολιάσουμε για να ταίσουμε τον προσωπικό μας εγωισμό υπάρχει η ευθύνη των άλλων, τότε πολύ εύκολα κυλάμε σε ένα τέλμα από το οποίο χωρίς υπαρκτή γνώση και αυστηρά μεθοδευμένη κριτική και αυτοκριτική δε θα βγούμε ποτέ.
Το θέμα και αυτό που μου έκανε εντύπωση δεν ήταν η δική της άποψη, αλλά το πόσο εύκολα ο κόσμος που σχολίαζε από κάτω συμμερίζονταν την άποψή της. Η πλειοψηφία λοιπόν των σχολιαστών θεωρούσε για ακόμη μια φορά όπως και σε πολλά άλλα θέματα πως γνώριζε ακόμη μια μεγάλη αλήθεια και ξεσκέπαζε μια μεγάλη συνωμοσία την οποία οι περισσότεροι από εμάς τους απλοικά σκεφτόμενους και πνευματικά κατώτερους δεν είχαμε την κρίση και το νοητικό επίπεδο να αντιληφθούμε.
Και αναρωτιέμαι αν αυτή η συμπεριφορά μας, ακόμα και αν δεν έχουμε αντίληψη των πραγμάτων να αμφισβητούμε τα πάντα και να βλέπουμε πίσω από κάθε κατάσταση κρυμμένα μυστικά και πολύπλοκες μεθοδεύσεις είναι ένα χαρακτηριστικό της φυλής μας προκαλούμενο από την μεγάλη εντύπωση που έχουμε για τον ευατό μας ή από ένα κόμπλεξ κατωτερότητας εξαιτίας του οποίου τις δικές μας ανεπάρκειες προσπαθούμε να τις φορτώσουμε σε άλλων τις πλάτες, να τις αποποιηθούμε και ελεύθεροι ευθυνών να κάνουμε μετά τον κριτή των πάντων.
Και το θέμα δε θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον αν αυτή η αντίληψή μας ότι είμαστε μαριονέτες σε ένα θέατρο του οποίου άλλοι κινούν τα νήματα δεν είχε άμεσες επιπτώσεις σε οποιαδήποτε προσπάθειά μας να βγούμε από την κατάσταση στην οποία έχουμε εισέλθει. Νομίζω πως αυτή η συμπεριφορά της εσκεμμένης υπακοής σε μια συνωμοσιολογία για τα πάντα, λειτουργεί σαν αποτελεσματικό αντίδοτο για μια αυστηρή αυτοκριτική η οποία πονάει περισσότερο αλλά είναι η μόνη που μπορεί να ανοίξει μια ελπίδα για το μέλλον.
Όταν πίσω από κάθε μας λάθος, πίσω από κάθε μας ανεπάρκεια, πίσω από οτιδήποτε δεν γνωρίζουμε αλλά θέλουμε να σχολιάσουμε για να ταίσουμε τον προσωπικό μας εγωισμό υπάρχει η ευθύνη των άλλων, τότε πολύ εύκολα κυλάμε σε ένα τέλμα από το οποίο χωρίς υπαρκτή γνώση και αυστηρά μεθοδευμένη κριτική και αυτοκριτική δε θα βγούμε ποτέ.
