ΣΥΜΦΩΝΟ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους κάποιος χρησιμοποιεί το facebook. Άλλοι γιατί το βρίσκουν σαν έναν ανέξοδο τρόπο επικοινωνίας στηριζόμενο μονάχα σε ενδιαφέρουσες ή αδιάφορες καθημερινές στιγμές, άλλοι γιατί καλύπτουν με αυτόν τον τρόπο ένα προσωπικό κενό επαφής που πιθανά εμφανίζουν με συνανθρώπους τους, άλλοι γιατί συμμετέχουν σε έναν ατελέσφορο αγώνα like-κυνηγητού δημοσιοποιώντας τα πάντα προκειμένου να εισπράξουν την πολυπόθητη ανταμοιβή και άλλοι οι οποίοι πέρα από τα υπόλοιπα με ειλικρίνεια καταθέτουν απόψεις και μπαίνουν σε μια διαδικασία κοινωνικοποίησης και διαδικτυακής ανταλλαγής επιχειρημάτων. Και είναι πολλοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι πρέπει οι προσωπικές απόψεις να μην εκφράζονται με τέτοιο τρόπο δημόσια γιατί καταγράφονται επιμελώς, αλλά προσωπικά μιλώντας αυτός είναι ο λόγος που θέλω κατά καιρούς να εκφράσω δημόσια την άποψή μου, επειδή θέλω να καταγραφεί από όποιον κατασκοπεύει πίσω από μηχανήματα παρακολούθησης (sic) και να έχει το φάκελό μου οποτεδήποτε χρειαστεί ολοκληρωμένο, ώστε να είμαι και εγώ ικανός να τον κατηγορήσω για στέρηση προσωπικών ελευθεριών. 

Μεγάλος ο πρόλογος αλλά απαραίτητος σε σχέση με όσα ακολουθήσουν. 

Προσωπικά και θα αναφερθώ στο θέμα που προέκυψε τις τελευταίες ημέρες, θεωρώ πως νόμιμες και νομικές διασφαλίσεις θα έπρεπε να έχουν δοθεί εδώ και πολύ καιρό στα ομόφυλα άτομα που συμβιώνουν, ώστε να διαθέτουν κάθε δικαίωμα που διαθέτουμε και οι υπόλοιποι σε σχέση με μια προσωπική τους επιλογή την οποία έχουν κάθε δικαίωμα να ακολουθήσουν. Ο καθένας από τους υπόλοιπους θεσμούς που αποτελούν αυτήν την πολιτεία έχει το δικαίωμα να εκφράζει την άποψή του, αλλά η κυβέρνηση είναι αυτή που νομοθετεί και σε αυτό της το δικαίωμα δε χωρούν παραβιάσεις. 

Το μεγάλο ερώτημα βέβαια δεν είναι η νομική στήριξη που απέκτησαν έστω και με καθυστέρηση τα ομόφυλα ζευγάρια, αλλά το επόμενο βήμα αυτής της πορείας προοδευτικότητας (επίσης sic) το οποίο είναι το δικαίωμα τους να μεγαλώσουν ένα παιδί μέσα σε ένα τέτοιο οικογενειακό πλαίσιο. Και αυτό είναι ένα θέμα πολύπλοκο με πολλά παρακλάδια, ένα θέμα με το οποίο όποιος ασχοληθεί θα πρέπει να το κάνει σεβόμενος ρητά όλες τις πτυχές στις οποίες θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις η απόφασή του και κυρίως χωρίς προσωπικούς εγωισμούς και ιδεολογικές παρωπίδες. Προσωπικά δεν έχω έτοιμη απάντηση αλλά θεωρώ δεδομένο πως μια θετική απόφαση σε αυτό το ερώτημα ίσως και να αποτελεί το μεγαλύτερο κοινωνικό πείραμα που θα έχει συμβεί ποτέ με αποτελέσματα και συνέπειες τις οποίες κανένας δε μπορεί να γνωρίζει. Αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να με κατατάξει στους αρνητικούς της προοπτικής υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλους γονείς, αλλά είναι ένας προβληματισμός που καταθέτω χωρίς να στερούμαι αυτού του δικαιώματος.

Κλείνοντας, στην τελευταία αυτή παράγραφο θα ήθελα να επισημάνω ότι στη φυσικοθεραπεία πολύ συχνά χρησιμοποιούμε τις έννοιες φυσιολογική και τυπική ανάπτυξη, φυσιολογική κίνηση ή κινητική απόκλιση. Και αυτό γίνεται μέσα στα πλαίσια των ίδιων των ορισμών των λέξεων χωρίς όμως σε καμία περίπτωση αυτό να σημαίνει ότι είμαστε αναπηροφοβικοί και εχθρικοί απέναντι στα άτομα με αναπηρία. Η παραδοχή μιας απόκλισης δε σε κάνει αυτόματα εχθρό της. Εκτός αν προσωπικά μέσα του ο κάθε χαρακτηριζόμενος αναζητά υπαρκτούς και ανύπαρκτους εχθρούς για να δώσει ακόμη μεγαλύτερη έμφαση στον αγώνα του.  

ΑΙΛΑΝ ΚΑΙ ΓΚΑΛΙΠ

Σε ότι αναφέρω σε αυτό το κείμενο η αλήθεια είναι ότι θα είμαι λίγο μεταφυσικός. Λίγο επειδή η ηλικία μου δεν είναι τέτοια ώστε να χρησιμοποιώ το αντίστοιχο λεξιλόγιο, μα πολύ περισσότερο εξαιτίας της δυστυχίας μου να βρίσκομαι σε μία υπαρξιακή κατάσταση στην οποία αμφιβάλω αν διαθέτω τη δυνατότητα παραγωγής αντίστοιχων σκέψεων. Η πραγματικότητα μου όμως ωχριά μπροστά σε τέτοιες υπερβάσεις οπότε ας μου δοθεί το ελεύθερο να καταλύσω τους φυσικούς νόμους.

Νοιώθω πιασμένος έτσι όπως είμαι ξαπλωμένος στην παραλία μα η αλήθεια είναι ότι υπομένω ενσυνείδητα, για να ανταμειφτώ συλλογικά για την ατομική μου καρτερικότητα. Κάθε φορά που έπιανα στα χέρια μου τη μεσόγειο αυτό το αίσθημα της αλμυρής ιστορίας και του χαδιού του ατλαντικού ωκεανού πλημμύριζε με όμορφες αισθήσεις το παιδικό μου σώμα. Άλλωστε κάθε εκδρομή στην παραλία ήταν μια ευκαιρία για εμένα να στιγματίσω την άμμο με τις πατούσες μου, να χαράξω στην αμμουδιά πολιτείες ψεύτικες για την πεζότητα των ενηλίκων, να μετασχηματίσω τον δηλητηριασμένο υλικό κόσμο σε άυλο παράδεισο μέσα από την αθώα μου φαντασία. Και στο τέλος αποκαμωμένος, εκστασιασμένος με τη δημιουργικότητα μου, άφηνα ελεύθερα τα όρια του σώματος μου να συμμαχούν και να συγχωνεύονται με την απτικές παρακλήσεις της θάλασσας.  Έκλεινα τα μάτια κάτω από τον καυτό ήλιο και ένοιωθα το νερό, να με ταξιδεύει πίσω στην εποχή της μήτρας, να με περικλείει και να με προστατεύει. Ενώ τώρα είναι ίσως η πρώτη φορά που νοιώθω τα κύματα να σφυρηλατούν τόσο επώδυνα το σώμα μου, να ειρωνεύονται κάθε παιδική μου αντοχή, να αφουγκράζονται τον ακίνητό μου θώρακα που ακόρεστος έχει απομείνει.  

Υπερβατικά νοιώθω ένα παιδικό χέρι να αγγίζει το ακατάδεκτο δικό μου. Υπερβατικά νοιώθω ένα τρεμάμενο χέρι να με χαϊδεύει στο παγωμένο μου μάγουλο. Αισθάνομαι μια εξωτερική ανάσα να επιχειρεί να αναστήσει το εσωτερικό μου τέλος αλλά το τέλος είναι οριστικό. Μα το παιχνίδι δεν πρέπει να έχει τέλος. Και το παιδικό χέρι πρέπει να στραγγίξει ξανά το νερό μέσα στις παλάμες του και να με ποτίσει με το δικό του χαμόγελο. Πρέπει να σχεδιάζει ξανά πάνω στο χώμα με τα ελπιδοφόρα του νύχια και να με ταΐσει με το δικό του ιδρώτα. Και τα παιδικά πόδια πρέπει να ξανά να αφήσουν αποτύπωμα στην αμμουδιά και να με σηκώσουν με τα δικά τους άλματα. Και το παιδικό σώμα πρέπει ξανά να κυλιστεί μέσα στα λασπόνερα και να με αναστήσει με τη δική του αναπνοή.    

Ένα μόνο ζητώ. Να μη γίνω μια εικόνα όμορφη, αγνή και εν τέλει στον κόσμο που ζούμε λησμονημένη. Να μην περιτριγυρίζομαι από όμορφα χρώματα, από ευγενικά πρόσωπα και εύηχα τραγούδια. Θέλω εδώ να μείνω στην παραλία, με τα μούτρα γυρισμένα στον σκληρό κόσμο που με καταδίκασε, να αφεθώ να λιώσω, να αφεθώ στην μυρωδιά του θανάτου που θα αντανακλά καλύτερα την οσμή όλου του κόσμου, να γίνω μέχρι τέλους σύμβολο παρακμής και τραγωδίας,  να σαπίσω οριστικά μήπως τότε κάποιοι αποφασίσουν να κοιτάξουν βαθύτερα, μακροχρόνια, αυτοκριτικά, λυτρωτικά. Να βλέπουν τις συνέπειες των πράξεών τους στο παιδικό μου σώμα, να παρομοιάζουν την εξωτερική μου φθορά με την εσωτερική δική τους. Αφήστε με να σαπίσω μαζί με την κοινωνία. Μη κρύψετε το αποκρουστικό θέαμα στο οποίο μετατρέψατε τα σπινθηροβόλα μάτια μου. Μόνο τότε θα υπάρξει ελπίδα να αναστηθώ πλάι σε μια ανθρωπότητα που θα έχει κοιτάξει τις συνέπειες της δράσης της μέχρι τέλους. Μόνο τότε θα ξαναγεμίσουν οι παραλίες χωρίς ενοχές, με παιδικά σώματα λουσμένα από το φως του ήλιου, με παιδικά χαμόγελα γεμάτα χαρά και παιδικούς θώρακές πλημμυρισμένους με ανάσες.  

ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας τουρίστας, δεν έχει σημασία αν είναι Έλληνας ή αλλοδαπός γιατί η ουσία του πράγματος βρίσκεται αλλού και εν κατακλείδι η συμπεριφορά είναι παρόμοια. Ο συνηθισμένος αυτός τουρίστας (αν αντιληφθείτε στοιχεία του μέσα σας, δε φταίω εγώ που τα αναφέρω αλλά εσείς που θα τα αναγνωρίσετε) απηυδισμένος από το τσιμέντο της πόλης και από το καθημερινό καυσαέριο στους πνεύμονές του, αποφάσισε να πάει διακοπές σε ένα περιβάλλον φυσικό, σε ένα περιβάλλον αμόλυντο, να του θυμίζει νοσταλγικά έναν πλανήτη όπως δεν τον γνωρίσαμε, να νοιώσει ξανά και ο ίδιος μέρος και τμήμα της φύσης. Αναπόσπαστο στοιχείο της θάλασσας και της άμμου, κομμάτι του δέντρου και του χώματος. Να αφήσει πίσω του καθετί κατασκευασμένο και να αφεθεί στην ομορφιά της απλότητας, στη μυρωδιά του πεύκου και στην αντίθεση του πράσινου της στεριάς με το γαλάζιο της θάλασσας. Και τα στοιχεία της φύσης τον υποδέχτηκαν, τον καλωσόρισαν, το δέχτηκαν ξανά ουσιαστικά στις ρίζες του, στην ύλη από την οποία είναι φτιαγμένος, στο προγονικό του σπίτι. Αλλά η φύση είχε ξεχάσει πως πλέον το παιδί της είχε μετασχηματιστεί σε κάτι εγωιστικό, ατομικιστικό, αλλοτριωμένο, ανόητο και χωρίς υπέρβαση αδιάφορο για το ίδιο τον οίκο στον οποίο φιλοξενείται. Γιατί ο καθένας μας σε αυτόν τον πλανήτη φιλοξενούμενος είναι, με διάρκεια ενοικίασης αντίστοιχη με της ζωής μας. Ο πλανήτης υπήρξε πριν από εμάς και θα υπάρξει και αργότερα. Αλλά δυστυχώς η ανθρώπινη μαλακία ξεπερνάει κατά πολύ το μεγαλείο του περιβάλλοντος και κάποτε θα τιμωρηθούμε για αυτό και θα είναι ότι ακριβώς θα μας αξίζει.

Οι φωτογραφίες είναι από το πρώτο πόδι Χαλκιδικής, εκεί που αμέριμνοι, νηφάλιοι και γεμάτοι ραστώνη κατασκηνωτές αποφασίζουν να τροποποιήσουν λιγάκι την αισθητική της φύσης και να προσθέσουν πινελιές αντίστοιχες με τα μούτρα τους.

   

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΑΠΛΟΤΗΤΑΣ

Έτυχε προχτές το απόγευμα να βρίσκομαι στα μαζέματα μιας λαϊκής αγοράς. Ξέρετε εκείνη τη στιγμή στην οποία ο δήμος προσπαθεί να συμμαζέψει ότι έχει απομείνει από τα προϊόντα που πάνω στη βιασύνη και την ενεργητικότητα της ημέρας έπεσαν στους δρόμους, τότε που άνθρωποι πεινασμένοι προσπαθούν να περισυλλέξουν κάποια ντομάτα ή ένα ροδάκινο, κάτι που να τρώγεται και το οποίο ξεχασμένο βρίσκεται σε μια καλή σχετικά κατάσταση για να επιτρέψει τη βρώση του, τότε που οι παραγωγοί εξαντλημένοι από την ταλαιπωρία της ημέρας, ιδρωμένοι και αποκαμωμένοι από την ανάγκη τους να πωληθεί το προϊόν, αρχίζουν να διαλύουν τους πάγκους και τις ομπρέλες, να τοποθετούν τα καφάσια στο φορτηγάκι τους και όλα αυτά μέχρι την επόμενη ημέρα όπου θα ξαναστήσουν το μετακινούμενο μαγαζάκι τους.

Αυτό που με εντυπωσίασε, προφανώς γιατί δεν έτυχε ποτέ να το προσέξω και να αφοσιωθώ οπτικά και συλλογιστικά σε μια τέτοια εικόνα ή επειδή δε μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ πως ο κάθε πάγκος δε μεταφέρεται αυτόματα αλλά ακολουθείται μια διαδρομή στην κατασκευή του, ήταν η σειρά, η διαδοχή, η οργάνωση, η λεπτομέρεια, η σωματική δύναμη και η ομορφιά της απλότητας που χαρακτηρίζουν κάτι τόσο καθημερινό μα συνάμα πολύπλοκο για εμένα τον αδαή.

Πως ένα άδειο φορτηγάκι γέμιζε σταδιακά και μεθοδικά, και κάθε κουτί έμπαινε σε μια δική του θέση, κάθε βίδα χαλάρωνε και απελευθέρωνε καδρόνια με συγκεκριμένο τρόπο, το βουρτσάκι με ιδιαίτερο τρόπο σκούπιζε το καραβόπανο και εκείνο τυλίγονταν με μια επιμελώς συντονισμένη κίνηση των δύο χεριών, πως καλυπτόταν κάθε κενό για να μετατραπεί σε μεικτό βάρος στο φορτηγάκι, πως αποσυνδέονταν η ομπρέλα η τόσο ωφέλιμη για να αντέξει κάποιος τόσες ώρες κάτω από την πύρινη ανάσα του ήλιου.

Κάθε συντονισμένη κίνηση από έναν άνθρωπο, όχι αυτιστικά επαναλαμβανόμενη αλλά οργανωτικά λειτουργική, έναν άνθρωπο κουρασμένο σωματικά ο οποίος όμως έβγαζε μια αίσθηση ευθύνης και ικανοποίησης στο πρόσωπό του. Και το κουράγιο και η εσωτερική ενεργητικότητα εκεί, μελετημένες κινήσεις, με κατάλληλο χρονισμό και αλληλοδιαδοχή, σαν χορευτικές φιγούρες που κάποτε είχαν μαθευτεί και τώρα πραγματοποιούνται αυτόματα. 

Μέσα στον κυκεώνα αυτών των προσωπικών σκέψεων ο χρόνος να κυλάει και ο δρόμος να απομένει άδειος, μετά από τούτη την πρωτόγνωρη ιεροτελεστία για μένα, το φορτηγάκι να απομακρύνεται ηχηρά και μία πεσμένη και πατημένη ντομάτα να θυμίζει ότι πριν λίγες ώρες υπήρχε εκεί ζωή, φωνές, πατήματα και μετά, το τέλος, η περισυλλογή και η συλλογή και το ραντεβού της επόμενης φοράς ίσως και στην ίδια γωνιά του δρόμου. 

ΚΑΙ ΤΩΡΑ?

Μάλλον ολοκληρώθηκε η συμφωνία...με κόστος και υποχωρήσεις. Σε οικονομικό και ηθικό επίπεδο. Έγιναν πολλά λάθη. Κάναμε πολλά λάθη. Μα τώρα ήρθε η ώρα εγώ να σε στηρίξω. Επέτρεψες να φτάσουν τα πράγματα στο απροχώρητο. Άφησες να χαθεί κάθε διαπραγματευτικό χαρτί που πιθανά είχαμε. Συμμερίστηκε απόψεις ανθρώπων που έμαθαν να ζουν με θεωρίες, κολακευμένοι από το δικό τους είδωλο, εξολοκλήρου αναξιόπιστοι και αγενείς. 

Τώρα όμως ήρθε η ώρα όσοι πιστεύουμε στο μέλλον της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη να σε στηρίξουμε γιατί ο πραγματικός αγώνας τώρα ξεκινάει. Τώρα που πρέπει να στραφούμε προς τον εαυτό μας και να κάνουμε την αυτοκριτική και τη διόρθωσή μας. Και ο εαυτός μας υποσυνείδητα είναι τις περισσότερες φορές πιο ήπιος κριτής, με αποτέλεσμα να χάνουμε την εύκολη δικαιολογία της προσπάθειας των άλλων να μας καταστρέψουν. 

Πρέπει να αλλάξεις όσα δεν άλλαξαν χρόνια, να αλλάξεις συμπεριφορές, να σβήσεις προνόμια, να κυνηγήσεις Ερινύες, να παλέψεις ενάντια σε κατεστημένα που απομυζούσαν τους χυμούς της χώρας. Και η αλήθεια είναι ότι πολλοί από όσους σε στήριζαν πλέον θα είναι αντίπαλοι σου, εγκλωβισμένοι ακόμη σε ένα ψέμα για δυνατότητα επιλογών, που εσύ ο ίδιος όμως θέριεψες και τώρα θα το βρεις απέναντί σου. 

Πρέπει όλοι οι πολιτικοί που έχουν τη δύναμη και τη θέληση να αλλάξουν την Ελλάδα που μας πληγώνει, να συμπορευθούν με σένα, όχι μέσω δηλώσεων αλλά στην πράξη, μέσω της συμμετοχής τους σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με εσένα πρωθυπουργό. Όλοι πρέπει να σταθούν μπροστά στις ευθύνες τους. Δε χωράνε λαϊκισμοί και μικροκομματικές επιλογές. Πρέπει να διώξεις τα βαρίδια από το κόμμα σου και να κάτσεις με ειλικρίνεια αυτή τη φορά απέναντι σε όσους σε στήριξαν, να ζητήσεις συγνώμη, να εξηγήσεις τι θα σήμαινε η έξοδος από το ευρώ και να ζητήσεις τη συμπαράσταση όλων σε μια νέα προσπάθεια.

Δε θα πάρεις τη πλειοψηφική στήριξη, γιατί οι περισσότεροι σε αυτή τη χώρα έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας, και να θεωρούμε τους εαυτούς μας πληβίους ενώ εκμεταλλευόμαστε με ανειλικρίνεια κάθε θετικό στοιχείο του καπιταλισμού. Έχουμε μάθει να πιστεύουμε ότι μας συμφέρει και να κατακρεουργούμε κάθε διαφορετικά άποψη. Έχουμε μάθει να πιστεύουμε σε θεωρίες συνωμοσίας γιατί γλιτώνουμε τον καταμερισμό ευθυνών και στους εαυτούς μας. Όσοι έχουν λοιπόν το κουράγιο να στηρίξουν ένα τέτοιο πρόγραμμα για να στηριχθούν και τα αδύνατα στρώματα, κάτι που δε θα μπορούσε να γίνει αν πηγαίναμε σε δραχμή, ας ενωθούμε και ς κάνουμε με ταπεινότητα και ειλικρίνεια ότι καλύτερο και περισσότερο μπορούμε.  

O ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΝΙΚΑΝΟΣ

Τις τελευταίες ημέρες συνέβησαν κάποια περιστατικά, που μου αποδεικνύουν το λόγο για τον οποίο το "ναι" είναι αυτό που ελλείψει καλύτερης επιλογής πρέπει να επικρατήσει. Ακούσαμε λοιπόν για διορισμούς συγγενών σε αβανταδόρικες θέσεις, για αυξήσεις μισθών με προσωπικές αποφάσεις, για προσλήψεις στο δημόσιο. Αυτά τα γεγονότα από μόνα τους δε φανερώνουν το χαμηλό επίπεδο ηθικής των κυβερνώντων σε σχέση με την ηθική όσων βρίσκονται στη θέση της αντιπολίτευσης, διότι η μνήμη μας δεν είναι τόσο κοντή και γνωρίζουμε σε ποια χώρα ζούσαμε και τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό που μπορούμε να βγάλουμε σαν συμπέρασμα είναι ότι ο οποιοσδήποτε βρεθεί σε θέση εξουσίας παθαίνει μια εσωτερική μετάλλαξη, λησμονεί τις ηθικές του αρχές και αξίες, αν ποτέ είχε και συμπεριφέρεται με παρόμοιο αναξιοπρεπή και απαράδεκτο τρόπο, σαν να θέλει να συνεχίσει τον "πετυχημένο" δρόμο των προηγούμενων.

Αυτό με εμποδίζει να πιστέψω τη δυνατότητα που έχουν όσοι βρίσκονται στην εξουσία να αλλάξουν τις δομές οι οποίες έχουν φέρει τη χώρα στο σημείο που βρίσκεται τώρα και να προχωρήσουν σε βαθύτερες μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα αλλάξουν τον κράτος και τον τρόπο με τον οποίο οφείλει να συμπεριφέρεται ο πολίτης μέσα σε αυτό. 

Αν λοιπόν συνδέσω τα προηγούμενα με το δημοψήφισμα θα έλεγα ότι και οι δύο πλευρές μας έχουν αποδείξει αν όχι την ανικανότητά τους να προχωρήσουν σε βαθιές τομές, τότε σίγουρα σε μια ανεπάρκειά τους να πάρουν τις κατάλληλες επιλογές την κατάλληλη χρονική στιγμή. Αν όμως σκεφτώ ότι η συνέπεια ενός "ναι" απαιτεί εφαρμογή λιγότερο ριζοσπαστικών και εκσυγχρονιστικών επιλογών από πολιτικούς περισσότερο έμπειρους, ενώ η συνέπεια ενός "όχι" για να μην είναι καταστροφική και στο παρόν και στο μέλλον απαιτεί μεγαλύτερη φαντασία και δημιουργικότητα, αποφασιστικότητα και καινοτομία, καλύτερη οργάνωση και προγραμματισμό από ανθρώπους οι οποίοι μέχρι τώρα χαρακτηρίζονται εύκολα ως ερασιτέχνες, τότε είναι δεδομένος ο δρόμος μπροστά μου για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο επίπεδο στο οποίο όλοι θα επιθυμούσαμε, έστω και αν αυτό οφείλεται στις λιγότερες απαιτήσεις που έχει το "ναι".

Αν υπήρχαν στην εξουσία άνθρωποι οι οποίοι θα μου είχαν αποδείξει την αξία τους, τότε όλα ίσως να ήταν διαφορετικά. 

   

Η ΕΥΡΩΠΗ Κ Ο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΜΑΣ ΕΓΩΙΣΜΟΣ

Είναι πέρα από κάθε λογική να πιστεύει κάποιος ότι η Ευρώπη και οι θεσμοί λειτουργίας της είναι στο επίπεδο που οραματίστηκαν όσοι εξαρχής είχαν σαν ιδέα μια ενωμένη ήπειρο. Μια ενωμένη ήπειρο που θα μπορούσε σε ένα πλαίσιο ειρήνης και συνεργατικότητας να ενοποιηθεί οικονομικά και γεωγραφικά ώστε να αντιμετωπίσει παλαιότερες διχαστικές πολιτικές.

Είναι ταυτόχρονα αστεία η λογική της απόλυτης ισότητας όταν τα μέλη μιας ομάδας δεν προσφέρουν με τον ίδιο τρόπο στην πρόοδο και την ευημερία της.

Είναι δεδομένο ότι την Ευρώπη την καθοδηγούν νοοτροπίες απολύτως καπιταλιστικές μακρυά πολλές φορές από αντιλήψεις όπως καταμερισμός του πλούτου και απόλυτη ισονομία και δικαιοσύνη. Υπάρχουν οι αγορές, υπάρχουν τα ιδιαίτερα συμφέροντα κάθε χώρας, συνθήκες οι οποίες επηρεάζουν το πλαίσιο της ευρύτερης ακολουθούμενης πολιτικής. 

Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι υπάρχει μια καλύτερη επιλογή από το να προσπαθήσεις να αλλάξεις αυτή την Ευρώπη και όχι να φύγεις από αυτήν. Ακολουθώντας ανεμόμυλους και χίμαιρες, ακολουθώντας θεωρίες συνωμοσίας οι οποίες σε καλούν να πιστέψεις ότι υπάρχουν και αλλού σύμμαχοι έτοιμοι να σου προσφέρουν ότι επιθυμήσεις επειδή σου χρωστάν την ιδέα της πλατωνικής σπηλιάς ή τη μαιευτική μέθοδο του Σωκράτη. Γιατί αυτή τη στιγμή δεν παράγεις τίποτε άλλο πέρα από επιστήμονες μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα και αυτό ταλαιπωρημένο.

Ζήσαμε σε μια ουτοπία για πολλά χρόνια, εκμεταλλευτήκαμε το καπιταλιστικό σύστημα για δεκαετίες ζώντας με δανεικά και τώρα που ήρθε ο λογαριασμός αποφασίσαμε ότι ήταν ακριβές οι τιμές του καταλόγου, ότι δε μας αρέσει το προσωπικό, ότι η διακόσμηση του εστιατορίου είναι παλιομοδίτικη, 

Κάθε χώρα έχει ανάγκη δανεισμού για να ζήσει και να επιβιώσει. Κάθε δανεισμός έχει κάποιες υποχρεώσεις, και εμείς εδώ και 4 χρόνια λαμβάνουμε δανεικά με απίστευτα χαμηλά επιτόκια απλά και μόνο επειδή είμαστε μέλη αυτής της κοινότητας. Σαφώς και ο κόσμος πεινάει, μεγάλο ποσοστό είναι άνεργοι, οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό, πολλές όμως από αυτές τις συνέπειες έχουν τη ρίζα τους στο ότι πολλοί μάθαμε να ζούμε παράγοντας τίποτα και ξοδεύοντας πολλά. Ασυμμετρία και ασυνέπεια σε κάθε μας βήμα.

Οι συνέπειες όμως μιας κρίσης πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσα σε ένα πλαίσιο ασφάλειας αφού βέβαια και απαραίτητα γίνει πρώτα μια αυτοκριτική η οποία ποτέ δεν έγινε. Γιατί είναι πολύ πιο βολικό από όλους μας να κατηγορούμε τον κάτοικο της Ευρώπης για ότι μας συμβαίνει παρά να στραφούμε ενάντια στις δικές μας πολιτικές. Γιατί και η αποδοχή της χρήσης μέσου για να πάρεις μια θέση στο δημόσιο, η στάθμευση πάνω σε αναπηρική ράμπα, η καταστροφή μιας σοδειάς για να πάρεις αποζημιώσεις, η σπατάλη στις καθημερινές ανάγκες είναι πολιτικές πράξεις οι οποίες επηρεάζουν και τη μακροοικονομία. 

Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει, και θα αλλάξει αν ενωθούν διάφορες δυνάμεις με την ίδια πολιτική λογική. Αλλά δε γίνεται να αλλάξει από μια χώρα χωρίς καμιά δυνατότητα αυτόνομης επιβίωσης, απλά και μόνο επειδή κάποιοι θέλουν να συμμετάσχουν σε ένα πείραμα πτώσης του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο όλοι κατακεραυνώνουμε αλλά ταυτόχρονα αδιαφορούμε για το δεδομένο πως όπως και κάθε άλλο πολιτικό σύστημα έχει και τα μειονεκτήματα του. 

Το γεγονός ότι ακόμη και από ένα πολιτικό σύστημα, μια Ευρωπαϊκή ένωση, μια ασκούμενη πολιτική θέλουμε να λάβουμε μόνο ότι μας συμφέρει και να απαξιώσουμε ότι αντιτίθεται στη δική μας λογική, δείχνει τα επίπεδα του κρατικού και προσωπικού εγωισμού μας τα οποία μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε.!  

ΤΟΠΙΚΟΙ ΒΙΑΣΜΟΙ

Άκουσα χτες μια είδηση, για τον ομαδικό βιασμό μιας τουρίστριας στην Κρήτη από παρέα νεαρών και αναρωτήθηκα μέχρι που θα μπορούσε να φτάσει η δικαιολόγηση των δικών μας εγκλημάτων ή των εγκλημάτων που έπραξαν δικοί μας άνθρωποι.

Μέχρι πιο σημείο δηλαδή θα μπορεί η κοινωνία να μιλάει για παιδιά προερχόμενα από καλές οικογένειες, για παιδιά που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν δείγμα τοπικής ηθικότητας, για αγόρια που εγκλωβισμένα στα δίχτυα της τεστοστερόνης τους, τάχα παγιδεύτηκαν εξίσου δόλια από το μεθυσμένο και εφηβικό κορμί της νεαρής, η οποία αναμφισβήτητα σύμφωνα με τους υπερασπιστές τους η ίδια προκάλεσε με τα θέλγητρα της το βιασμό της. 

Αναρωτιέμαι ποιος γονέας και συγγενής θα έχει το θράσος να υποστηρίξει την αθωότητα των παιδιών τους, ισχυριζόμενοι πως όχι μόνο δεν έπραξαν κάποιον βιασμό, αλλά αντίθετα απέδειξαν και την φιλοξενία και την ομαδική και συλλογική δράση των κατοίκων αυτής της χώρας. 

Θέλει πραγματικά μεγάλο θάρρος μπροστά σε ένα τέτοιο έγκλημα να μπορείς να στρέψεις το πρόσωπο σου αντίθετα από τα ίδια σου τα παιδιά και αν αποδειχτεί η ενοχή τους συνειδητά να στηρίξεις μια ασύμφορη πραγματικότητα παρά μια βολική ψευδής πραγματικότητα. 

Και βέβαια πιστεύω πως μια τέτοια ομολογία από τους γονείς δεν είναι δύσκολη μόνο εξαιτίας του ενστίκτου προστασίας των απογόνων μας, αλλά και διότι η αποδοχή της ενοχής των παιδιών μας έμμεσα θα καταδεικνύει και τη δική μας ενοχή. 

Η ουσία όμως του θέματος δεν είναι μόνο η δικαστική δικαίωση της κοπέλας, εφόσον ο εφιάλτης που έζησε δε θα σβήσει πότε από το χαραγμένο της σώμα αλλά πως θα μπορέσουμε να αποφύγουμε αντίστοιχες συμπεριφορές. Πως θα αποφύγουμε γονείς  που με την απάθεια ή την ανικανότητα τους θα δημιουργούν παιδιά βιαστές και παιδιά που εκμεταλλευόμενοι την ανεπάρκεια του περιβάλλοντός τους γίνονται βιαστές της κοινωνίας. 

Εγώ θα ευχηθώ να τιμωρηθούν οι ένοχοι και οι πρώτοι οι οποίοι θα χειροκροτήσουν την τιμωρία να είναι οι ίδιοι οι γονείς, αφού πρώτα και οι ίδιοι γίνουν κατηγορούμενοι, εισαγγελείς και δικαστές και καταδικάσουν τον ίδιο τους τον εαυτό.  

ΣΤΑΥΡΩΣΕΙΣ....

Εκεί που το χέρι σου σαν αυτόκλητος τιμωρός

πέφτει στο ροδαλό κορμί της γυναίκας σου,

εκεί που επικοινωνείς σιωπώντας με τα παιδιά σου,

εκεί που υπεροπτικά αναφωνείς το προσχεδιασμένο σου λόγο

μπροστά σε ένα πλήθος εκκολαπτόμενων θηρίων,

πατώντας σε ένα υγρό, χωμάτινο, ορθογώνιο κομμάτι γης

που μάλλον είναι τάφος,

εκεί που γράφεις σωστά τη λέξη εγώ μα πάντα λανθασμένα

τη λέξη εμείς,

εκεί που φορώντας μαύρα γυαλιά

δε βλέπεις τον πόνο και τη ζητιανιά δίπλα σου,

εκεί που βασανίζουν έναν μαύρο, που βιάζουν έναν ανήλικο

κι εσύ βγάζεις φωτογραφίες για την προσωπική σου συλλογή,

και πετάς τον κορεσμό σου στις θάλασσες,

εκεί που προσκυνάς με ευλάβεια σε ανύπαρκτους σωτήρες

λίγο πριν κλωτσήσεις το σκυλί που θα έρθει να σε μυρίσει,

εκεί που όλη σου η ζωή είναι ένα ξύπνημα και ένας ύπνος

και ανάμεσα τους η θεοποίηση του χρήματος,

εκεί που διαχωρίζεις τους ανθρώπους, κρίνεις τη μοίρα τους,

εκεί που αρνείσαι να δώσεις το χέρι σου

στον άρρωστο, το φτωχό, το βασανισμένο,

εκεί που σκλαβώνεις για να μη σκλαβωθείς,

σκοτώνεις για να μη πεθάνεις,

εκεί που σε ενδιαφέρει μονάχα η δική σου ανάσταση

και γλεντάς με τις μεγάλες

Παρασκευές των συνανθρώπων σου.