ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Η εικόνα στα σύνορα είναι σαφώς απελπιστική. Ένα πλήθος ανθρώπων, μέσα σε άθλιες συνθήκες να επιχειρούν να κρατηθούν από τις τελευταίες ελπίδες που τους έχουν απομείνει, προκειμένου να πετύχουν το στόχο της μετανάστευσής τους στην κεντρική ευρώπη (η επιλογή να γραφτεί με μικρό αρχικό γράμμα δεν είναι τυχαία). Μετά από ένα ταξίδι σύγχρονη Οδύσσεια να είναι τόσο κοντά και ταυτόχρονα τόσο μακρυά στο επόμενο βήμα τους. Όλα αυτά αποτελούν τη συναισθηματική καταγραφή της κατάστασης η οποία μπορεί να περιγραφεί με ακόμη μελανότερα χρώματα. 

Όταν όμως σταματάει η συναισθηματική φόρτιση πρέπει να προβάλλει η λογική. Και αν η διαδρομή αυτή για μια καλύτερη ζωή, ήταν απολύτως μέσα στα πλαίσια της λογικής όταν πρωτοξεκινούσε αυτό το ταξίδι, η επιμονή της παραμονής σε ένα χώρο χωρίς καμία δυνατότητα προστασίας και φυγής είναι στα όρια της επικινδυνότητας και ανευθυνότητας. Διότι από εδώ και στο εξής για την ταλαιπωρία τόσων ανθρώπων, ηλικιωμένων, αρρώστων, παιδιών, ευθύνη έχουν και οι ίδιοι οι πρόσφυγες όταν τους έχουν προσφερθεί έστω και αυτά τα πρόχειρα καταλύματα με το sick προσωνύμιο hot spot και οι ίδιοι πεισματικά επιλέγουν τις άθλιες συνθήκες. Τα δύο κρούσματα ηπατίτιδας είναι σαφώς η αρχή και οφείλουν οι ίδιοι στους εαυτούς τους και τα παιδιά τους να αντιληφθούν πως η παραμονή εκεί μόνο κινδύνους εγκυμονεί. 

Τα σύνορα έχουν κλείσει, και πρέπει οι ίδιοι από τη μια μεριά να δώσουν χρόνο σε όσους με αποτυχία έχουν ασχοληθεί με το συγκεκριμένο ζήτημα μήπως αναλάβουν τις ευθύνες τους και αλλάξει κάτι, και από την άλλη να δώσουν χρόνο στους ίδιους τους εαυτούς τους ώστε να συνεχίζουν ζώντες να ελπίζουν. 

Αντιλαμβάνομαι το στόχο τους, τη θέληση τους, την επιδίωξή τους, όμως όταν τα δεδομένα είναι τόσο αρνητικά κάνεις ένα βήμα πίσω και την κατάλληλη στιγμή με συγκεντρωμένες τις δυνάμεις σου ορθοστατείς και επαναπροσδιορίζεις με μεγαλύτερο ρεαλισμό το όνειρό σου, Η στείρα άρνηση να δεις την πραγματικότητα αυτής της χρονικής περιόδου, εκτός ότι σου αφαιρεί επιχειρήματα, πιθανά να πυροδοτήσει καταστάσεις ανεξέλεγκτες οι οποίες όχι μόνο δε προωθούν το στόχο σου αλλά κατεδαφίζουν κάθε πιθανότητα επίτευξης του.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ...!!!

Με αφορμή ένα βίντεο κάποιου συνανθρώπου μας ο οποίος φιλοξένησε 14 πρόσφυγες, και με απόλυτο σεβασμό στα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια του όταν περιέγραφε τη δική του ιστορία, δε μπορώ να μη αναφέρω ότι στο πρόσωπό του βλέπω τη σωτηρία της ανθρωπότητας, ότι στο πρόσωπό του βλέπω τα ιδανικά που έχουν απομείνει πεισματικά αρνούμενα να υποκύψουν στον εγωιστικό όλεθρο που μας περιτριγυρίζει. Στη δική του σκέψη κρύβεται ίσως και καθένας από εμάς ο οποίος θα ήθελε να έχει τη δύναμη και την ευκαιρία να κάνει κάτι ανάλογο. Στα χέρια του κρύβεται η δύναμη όσων είναι έτοιμοι να δώσουν μια μάχη χαμένη πιθανά στην έναρξή της αλλά σίγουρα όχι μοιρολατρικά να μείνουν κρυμμένοι πίσω από την μαζικότητα της απάθειας και πίσω από την φοβική συλλογικότητα του όχλου. Είναι μια επιλογή από αυτές που χαρακτηρίζουν τις εποχές, από αυτές που προσδιορίζουν την ανθρώπινη φύση. 

Όπως και σε άλλες περιπτώσεις βέβαια, είναι εκείνη η προσωπική εμπειρία η οποία σε κάνει ικανό να μπαίνεις στη θέση του άλλου και να αντιλαμβάνεσαι πόσο ρευστά είναι τα πάντα στη ζωή μας και πόσο το ευδαιμονικό τοίχος που προσπαθεί να χτίσει γύρω του ο καθένας μας ουτοπικά μόνο μπορεί να προσδιοριστεί ως μόνιμα ασφαλές. Η δική του πορεία μέσα από τις λάσπες τον έκανε να αντιληφθεί την παγωνιά που αισθάνονται τα πόδια των προσφύγων, ο δικός του πόνος από το περπάτημα χιλιομέτρων τον κάνει ικανό να νοιώσει τον πόνο και των δικών τους σωμάτων. Η ανοιχτή πόρτα του σπιτιού του είναι η ελπίδα στο μέλλον. Και οι σκέψεις γίνονται ακόμη εντονότερες, και το ευχαριστώ μου προς αυτόν τον άνθρωπο γίνεται ακόμη πιο λυτρωτικό, όταν στέκομαι όρθιος κάτω από το ζεστό νερό της ντουζιέρας και συγκρίνω την ομίχλη του δωματίου από την υψηλή  θερμοκρασία, με την ομίχλη στα καταφύγια από την ανυπόφορη υγρασία.