Με αφορμή ένα βίντεο κάποιου συνανθρώπου μας ο οποίος φιλοξένησε 14 πρόσφυγες, και με απόλυτο σεβασμό στα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια του όταν περιέγραφε τη δική του ιστορία, δε μπορώ να μη αναφέρω ότι στο πρόσωπό του βλέπω τη σωτηρία της ανθρωπότητας, ότι στο πρόσωπό του βλέπω τα ιδανικά που έχουν απομείνει πεισματικά αρνούμενα να υποκύψουν στον εγωιστικό όλεθρο που μας περιτριγυρίζει. Στη δική του σκέψη κρύβεται ίσως και καθένας από εμάς ο οποίος θα ήθελε να έχει τη δύναμη και την ευκαιρία να κάνει κάτι ανάλογο. Στα χέρια του κρύβεται η δύναμη όσων είναι έτοιμοι να δώσουν μια μάχη χαμένη πιθανά στην έναρξή της αλλά σίγουρα όχι μοιρολατρικά να μείνουν κρυμμένοι πίσω από την μαζικότητα της απάθειας και πίσω από την φοβική συλλογικότητα του όχλου. Είναι μια επιλογή από αυτές που χαρακτηρίζουν τις εποχές, από αυτές που προσδιορίζουν την ανθρώπινη φύση.
Όπως και σε άλλες περιπτώσεις βέβαια, είναι εκείνη η προσωπική εμπειρία η οποία σε κάνει ικανό να μπαίνεις στη θέση του άλλου και να αντιλαμβάνεσαι πόσο ρευστά είναι τα πάντα στη ζωή μας και πόσο το ευδαιμονικό τοίχος που προσπαθεί να χτίσει γύρω του ο καθένας μας ουτοπικά μόνο μπορεί να προσδιοριστεί ως μόνιμα ασφαλές. Η δική του πορεία μέσα από τις λάσπες τον έκανε να αντιληφθεί την παγωνιά που αισθάνονται τα πόδια των προσφύγων, ο δικός του πόνος από το περπάτημα χιλιομέτρων τον κάνει ικανό να νοιώσει τον πόνο και των δικών τους σωμάτων. Η ανοιχτή πόρτα του σπιτιού του είναι η ελπίδα στο μέλλον. Και οι σκέψεις γίνονται ακόμη εντονότερες, και το ευχαριστώ μου προς αυτόν τον άνθρωπο γίνεται ακόμη πιο λυτρωτικό, όταν στέκομαι όρθιος κάτω από το ζεστό νερό της ντουζιέρας και συγκρίνω την ομίχλη του δωματίου από την υψηλή θερμοκρασία, με την ομίχλη στα καταφύγια από την ανυπόφορη υγρασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου