Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας τουρίστας, δεν έχει σημασία αν είναι Έλληνας ή αλλοδαπός γιατί η ουσία του πράγματος βρίσκεται αλλού και εν κατακλείδι η συμπεριφορά είναι παρόμοια. Ο συνηθισμένος αυτός τουρίστας (αν αντιληφθείτε στοιχεία του μέσα σας, δε φταίω εγώ που τα αναφέρω αλλά εσείς που θα τα αναγνωρίσετε) απηυδισμένος από το τσιμέντο της πόλης και από το καθημερινό καυσαέριο στους πνεύμονές του, αποφάσισε να πάει διακοπές σε ένα περιβάλλον φυσικό, σε ένα περιβάλλον αμόλυντο, να του θυμίζει νοσταλγικά έναν πλανήτη όπως δεν τον γνωρίσαμε, να νοιώσει ξανά και ο ίδιος μέρος και τμήμα της φύσης. Αναπόσπαστο στοιχείο της θάλασσας και της άμμου, κομμάτι του δέντρου και του χώματος. Να αφήσει πίσω του καθετί κατασκευασμένο και να αφεθεί στην ομορφιά της απλότητας, στη μυρωδιά του πεύκου και στην αντίθεση του πράσινου της στεριάς με το γαλάζιο της θάλασσας. Και τα στοιχεία της φύσης τον υποδέχτηκαν, τον καλωσόρισαν, το δέχτηκαν ξανά ουσιαστικά στις ρίζες του, στην ύλη από την οποία είναι φτιαγμένος, στο προγονικό του σπίτι. Αλλά η φύση είχε ξεχάσει πως πλέον το παιδί της είχε μετασχηματιστεί σε κάτι εγωιστικό, ατομικιστικό, αλλοτριωμένο, ανόητο και χωρίς υπέρβαση αδιάφορο για το ίδιο τον οίκο στον οποίο φιλοξενείται. Γιατί ο καθένας μας σε αυτόν τον πλανήτη φιλοξενούμενος είναι, με διάρκεια ενοικίασης αντίστοιχη με της ζωής μας. Ο πλανήτης υπήρξε πριν από εμάς και θα υπάρξει και αργότερα. Αλλά δυστυχώς η ανθρώπινη μαλακία ξεπερνάει κατά πολύ το μεγαλείο του περιβάλλοντος και κάποτε θα τιμωρηθούμε για αυτό και θα είναι ότι ακριβώς θα μας αξίζει.
Οι φωτογραφίες είναι από το πρώτο πόδι Χαλκιδικής, εκεί που αμέριμνοι, νηφάλιοι και γεμάτοι ραστώνη κατασκηνωτές αποφασίζουν να τροποποιήσουν λιγάκι την αισθητική της φύσης και να προσθέσουν πινελιές αντίστοιχες με τα μούτρα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου